Vanavond was de Polderlicht-organisatie bij Glow. Glow is een jaarlijks, groot(s) lichtkunst-festival op vele locaties in het centrum van lichtstad Eindhoven. Voor de derde keer op rij zijn de Duitse kunstenaars Bettina Pelz en Tom Groll verantwoordelijk voor de artistieke invulling: zij bepalen welke kunstenaars welke kunstwerken op welke plekken tonen. Elk jaar is de Glow-route anders. Dit keer loopt die route vanaf het NS-station tot diep in het Strijp S-terrein, een gigantisch voormalig fabriekscomplex aan de westkant van het Eindhovense centrum. Da's nog best een eind lopen, dus we moesten ons haasten om alles te zien en we hebben dan ook één of twee werken gemist. Opvallend was de grote publieksopkomst. Glow heeft zich in betrekkelijk korte tijd ontwikkeld tot een Eindhovens evenement van naam; jong en oud komt er in grote getale op af. Soms is dat nadelig; dan wil je zo'n kunstwerk rustig op je laten inwerken, zonder rumoer. Of je staat in een lange rij te wachten tot je één van de 'binnen-werken' mag bekijken. Maar het heeft ook iets genoeglijks: al die gezellige Brabanders die enthousiast van die helemaal-niet-zo-makkelijke kunst bekijken en luidruchtig van commentaar voorzien. Bijkomend voordeel: je hoeft op grote delen van de route niet op de plattegrond te kijken, just go with the flow.
Dit jaar zijn er opvallend weinig lichtobjecten; de overgrote meederheid van de werken bestaat uit projecties. Daarvan bestaat een groot deel dan weer uit projecties op gebouwen. Veel van die projecties dwingen respect af vanwege hun gigantische formaat (regelmatig wordt een heel kantoorcomplex beschenen), dat enkel en alleen valt te realiseren met monstrueuze beamers die nog het meest lijken op afweergeschut. (En je wilt niet weten wat dat allemaal kóst!) Grote formaten dus, maar de geprojecteerde beelden -sterrenhemels, abstracte vlekken, grafieken- willen nogal 's vlak en louter decoratief op ons over komen. Daarnaast heeft de Glow-organisatie net iets te vaak de neiging om bij dit soort projecties hoogst irritante, want veel te pompeuze, muziek te laten horen (klassiek! Philip Glass!) Een Duits trekje?
Voor wie daar doorheen kijkt heeft Glow veel te bieden. De groen verlichte watertanks van Modulorbeat, het lieve sneeuw-tafereel van Thomas Bakker, de lichtinstallatie van Tatzu Oozu (twee kilometer lang en tóch ingetogen!) en de caleidoscopische projectie van Nuno Maya & Carole Purnelle zijn geweldige werken. Maar vooral het werk dat we helemaal aan het eind van de route aantroffen vonden we een hoogtepunt: de installatie (foto) van Gudrun Barenbrock. Zes of zeven beamers projecteren óp en dóór transparante schermen; daardoor lijken het er wel twintig. De abstracte, grafische en soms wild bewegende vormen zijn voorzien van een al net zo abstracte, spooky geluidsband. Waar bij andere werken de relatie met hun locatie niet altijd even duidelijk is, past Barenbrock's werk de kale, industriële ruimte als een handschoen en andersom.
En dan was daar nog de light attack van Daniel Sauter: een 'mannetje van licht' dat ons passeerde op een donker stukje van de route. Het mannetje kwam, zag en verdween razendsnel in het niets. Het was duidelijk een projectie, maar waar kwam-ie in godsnaam vandáán? Even later zagen we 'm weer: hij werd geprojecteerd vanuit een langsrijdende auto. Zó simpel, zó effectief.
Glow is nog te zien t/m zondag 16 november.
Dit jaar zijn er opvallend weinig lichtobjecten; de overgrote meederheid van de werken bestaat uit projecties. Daarvan bestaat een groot deel dan weer uit projecties op gebouwen. Veel van die projecties dwingen respect af vanwege hun gigantische formaat (regelmatig wordt een heel kantoorcomplex beschenen), dat enkel en alleen valt te realiseren met monstrueuze beamers die nog het meest lijken op afweergeschut. (En je wilt niet weten wat dat allemaal kóst!) Grote formaten dus, maar de geprojecteerde beelden -sterrenhemels, abstracte vlekken, grafieken- willen nogal 's vlak en louter decoratief op ons over komen. Daarnaast heeft de Glow-organisatie net iets te vaak de neiging om bij dit soort projecties hoogst irritante, want veel te pompeuze, muziek te laten horen (klassiek! Philip Glass!) Een Duits trekje?
Voor wie daar doorheen kijkt heeft Glow veel te bieden. De groen verlichte watertanks van Modulorbeat, het lieve sneeuw-tafereel van Thomas Bakker, de lichtinstallatie van Tatzu Oozu (twee kilometer lang en tóch ingetogen!) en de caleidoscopische projectie van Nuno Maya & Carole Purnelle zijn geweldige werken. Maar vooral het werk dat we helemaal aan het eind van de route aantroffen vonden we een hoogtepunt: de installatie (foto) van Gudrun Barenbrock. Zes of zeven beamers projecteren óp en dóór transparante schermen; daardoor lijken het er wel twintig. De abstracte, grafische en soms wild bewegende vormen zijn voorzien van een al net zo abstracte, spooky geluidsband. Waar bij andere werken de relatie met hun locatie niet altijd even duidelijk is, past Barenbrock's werk de kale, industriële ruimte als een handschoen en andersom.
En dan was daar nog de light attack van Daniel Sauter: een 'mannetje van licht' dat ons passeerde op een donker stukje van de route. Het mannetje kwam, zag en verdween razendsnel in het niets. Het was duidelijk een projectie, maar waar kwam-ie in godsnaam vandáán? Even later zagen we 'm weer: hij werd geprojecteerd vanuit een langsrijdende auto. Zó simpel, zó effectief.
Glow is nog te zien t/m zondag 16 november.