Vandaag een prima interview met Arik Visser in nl20. Over zijn werk en zijn bijdrage aan Polderlicht. Geschreven door Jerry Huinder; overgenomen zonder toestemming.
Kunst als relativering
Hoe is het om gecontroleerd te worden? Hoe makkelijk is het om de massa te beïnvloeden? Vragen die Arik Visser stelt met zijn kunst. Binnenkort is zijn werk te bewonderen op Polderlicht. "In Polen reageerden ze heel heftig op mijn werk. Ze vonden dat ik het recht niet had."
Exposites van Amsterdam tot China. Arik Visser is druk bezig sinds hij van Groningen naar Amsterdam verhuisde om een Master te volgen aan het Sandbergen [sic] Instituut. Kunst is op dit moment zijn leven, maar hoe anders was dat vroeger. In zijn jeugd was hij namelijk helemaal niet bezig met kunst. Pas toen hij na zijn middelbare school vier jaar over de wereld zwierf werd zijn kunstzinnige geest geprikkeld. "Wat me opviel was de miscommunicatie tussen mensen en culturen. Daar wilde ik iets mee doen." Heel even overwoog Visser culturele antropologie te studeren maar het werd de kunstacademie in Groningen. "Ik had veel bewondering voor kunstenaars. Ik was zelf ook bezig met fotografie, kleding en schilderen, dus uiteindelijk was de keuze makkelijk." Na een half jaar liet Visser het fotograferen en schilderen al vallen. Te documentair en te traditioneel. "Daarnaast ben ik deels kleurenblind. Ook niet echt handig bij schilderen." Visser richtte zich op installaties, video en performance art. "Ik vind het leuk om kunstwerken te maken die niet direct herkenbaar zijn als zijnde kunst. Kunst is een relativering voor de kijker. Als iets als kunst bestempelt wordt, kan hier een relativering van uit gaan. Op het moment dat kunst niet direct als kunst getypeerd wordt, kan dit een hogere impact bij de kijker teweeg brengen." Visser maakt werken voor 'binnen en buiten'. De werken voor 'binnen' zijn voor het doorgewinterde kunstpubliek. "Bijvoorbeeld video's over sociaal politieke maatschappelijke thema's en over kunst als instituut. Dit zijn video's voor het geoefende oog." Echt bekend werd hij vooral door zijn 'buitenwerk'. Hierbij maakt hij aangepaste replica's van bestaande voorwerpen die hij in bepaalde situaties plaatst.
IJzeren gordijn
Wachttorens zijn z'n handelsmerk. De eerste wachttoren maakte hij voor een buitenexpositie in Polen. "Ik reed door Duitsland waar ik allemaal jachttorens zag die over het bos waakten. Dit interesseerde mij. Het is een beeld van macht en van de beïnvloeding van de massa. Een mens boven de mens." In Polen werd zijn wachttoren door de lokale bevolking -op zijn zachtst gezegd- niet erg gewaardeerd. De toren 'waakte' over een weg. "De bewoners vonden dat ik het recht niet had om de torens te plaatsen. Ze hadden onder die torens geleden in de tijden van het IJzeren Gordijn." het ging zelfs zover dat de toren omver werd getrokken. een heftige gebeurtenis, maar voor Visser juist een enorme stimulans om door te gaan met dit project. "Hier was de reactie natuurlijk heel direct bepaald door het verleden, maar ik probeer dezelfde soort van heftigheid in reacties te benaderen in Nederland." Mensen moeten zich door Visser bekeken en gecontroleerd voelen. Waarom staat die toren daar? Waarom wordt ik in de gaten gehouden? Bij Polderlicht komen twee identieke torens elk aan het einde van een doodlopende straat. Eén met vol licht en ééntje volledig in het duister. "Ik vraag me af of mensen verschillend reageren op de twee torens. En ik hoop dat ik mensen bewust kan maken van de situatie in andere delen van de wereld. Dat ze beelden op televisie zien waar wachttorens nog wel echt staan en dat ze denken: hee, ik werd laatst ook gecontroleerd. Zo werkt dat dus."