Polderlicht@home is afgerond. En het was een succes. Dat vonden onze gastvrouwen -en heren, dat vonden onze kunstenaars, dat vonden onze bezoekers. En dat vond ook journalist Jan Pieter Ekker. Onderstaande tekst verscheen gisteren op zijn website, en vandaag -in een iets ingekorte versie- in Het Parool.
Polderlicht@home: van opblaassculpturen tot hele en halve kerstballen
“Welkom, ik ben Ans. Ik was net aan het vertellen dat ik niet één maar twee kunstwerken in huis heb”, zegt de vrouw die zojuist de deur open heeft opengedaan. In haar halletje staan twee andere bezoekers. “Misschien herkent u het wel” zegt Ans, terwijl ze naar de bewegende portretjes van Humphrey Bogart en Ingrid Bergman wijst die in het halletje tussen haar eigen familiefoto’s hangen. “Dat is die acteur”, zegt de jongen. “Uit Casablanca”, weet het meisje. “Mogen we ook even naar de andere foto’s kijken?” vraagt het meisje.
De vrouw knikt. “Dat is precies de bedoeling. De organisatie heeft goed gekeken waar de kunstwerken het beste passen.” Ze leidt haar bezoek naar de woonkamer. Op een monitor op de bovenste plank van een vitrinekast boordevol parfumflesjes is een filmpje bezig. Daarin balanceert een vrouw op twee aan haar voeten getapete wijnglazen. “Het is gemaakt door Femke Moedt. Zij is net afgestudeerd aan de Rietveld Academie”, zegt Ans. “Ze is geïnspireerd door geisha’s. Die lopen vaak op houten blokken. Het is geen truc. Ze loopt echt op de glazen. Het is een keer misgegaan. Toen had ze een enorme snee in d’r voet.” Dan gaat de bel. Nieuw publiek voor het prachtige filmpje..
De kunstwerkjes maken deel uit van Polderlicht@home, een kleine, fijne kunstroute door de Oosterparkbuurt. Op 17 locaties is gedurende drie dagen bijzondere licht-, geluid- en videokunst te zien van veelbelovende nieuwkomers en gevierde (licht-)kunstenaars. “De kunstwerken gaan op hun eigen manier een relatie aan met de ruimte waarin ze staan opgesteld, of dat nu een woonkamer is, een zolder of een winkel”, aldus organisator John Prop.
Prop en Loes Diephuis stopten vorig jaar met de organisatie van Polderlicht, een lichtfestival rond de Polderweg, maar na een bezoek aan een lichtmanifestatie in het Ruhrgebied begon het toch weer te kriebelen. Zoiets wilden zij ook, maar dan kleiner en intiemer. “In Duitsland moest je soms wel een half uur lopen tussen twee locaties. Onze route kun je als je een beetje doorloopt in een uur of drie doen.”
De plattegrond van de Oosterparkbuurt is het entreebewijs. In Props achterkamer staat het eerste werk: een opblaassculptuur van Femke van Heerikhuizen. Als je op een knopje drukt, blaast een stofzuiger een zoetroze pop vol lucht, die vervolgens met een potlood zenuwachtig op een stuk papier begint te tikken. Even verderop, in de theaterzaal van het ‘woonzorgcentrum’ Kastanjehof aan het Kastanjeplein, wordt een hypnotiserende kortfilm vertoond van de Iraanse Sara Rajaei: Forever for a while. Er worden ook oudjes zonder kaart naar binnen gerold; sommigen vallen al snel in slaap.
Op een rozet aan het plafond van de studeerkamer van voormalig stadsdeelvoorzitter Martin Verbeet is een lichtinstallatie te zien van Melissa Cruz Garcia. Terwijl Verbeet vertelt dat de maakster uit Colombia komt, ze dertig is en afgestudeerd in Den Haag, biedt zijn vrouw thee en kerststol aan. In de woonkamer van ruimtelijk vormgever Bas Peeters ligt een door hem zelf vervaardigd kleed. Het schitterende werk is gemaakt van hele en halve kerstballen in de kleuren rood, goud en zilver. “Het geluid hoort er ook bij”, bromt Peeters vanuit de andere kamer als zijn bezoek een tikje ongerust kijkt waar het babygehuil vandaan komt. Bij de deur heeft hij visitekaartjes liggen.
In de achterkamer van Peter Wildenburg staat een prototype voor een lichteffect met lamellen, ontworpen door de sigarenfabrikant J. Jacobson (1904-1998) die in zijn vrije tijd een enthousiast uitvinder was (hij bedacht onder meer een scherm waarop in het volle zonlicht kon worden geprojecteerd en een tube zonder dop). Het model is in bruikleen van het Centrum Kunstlicht in de Kunst uit Eindhoven (de lichtstad!). Dat was tot voor kort het enige lichtkunstmuseum ter wereld, maar moest begin deze maand de deuren sluiten vanwege de bezuinigingen in de culturele sector.
Het vergroot de waarde van Polderlicht@home alleen maar. Op het moment dat vreemdelingen met steeds meer argwaan worden bekeken, zorgt Polderlicht ervoor dat gewone Amsterdammers hun deuren openen voor wildvreemden. Op het moment dat er donkere tijden dreigen aan te breken voor de kunst, biedt Polderlicht licht(kunst).