Het eerste wat opvalt aan de videoprojecties van Tony Oursler in de Oude Kerk is hun relatief bescheiden formaat. Alsof de kunstenaar heeft gedacht: tegen de indrukwekkende monumentaliteit van Amsterdams oudste gebouw valt toch niet op te boksen, dus kan ik me net zo goed inhouden. Op wanden, ramen en dak van het enorme middenschip van de kerk worden hier en daar talking heads geprojecteerd die allerlei filosofische teksten uitspreken. Om die teksten te illustreren en/of aan te vullen worden deze sprekende hoofden om de zoveel seconden afgewisseld met felgekleurde, virtuele 3D-beelden. Qua stijl en aanpak ademt Ourslers kunst enigszins een jaren ‘80-sfeer maar inhoudelijk gaat het over het huidige digitale tijdperk en wat dat zoal met ons mensen doet. Geen lichte kost: het werk is uiterst conceptueel en vraagt de nodige aandacht en tijd.
In de stijlkamers van de kerk staan kleinere, oudere werken van Oursler: opnieuw (vervormde) gezichten die teksten uitspreken, maar hier geprojecteerd op een sculpturale vorm of op de blanco gezichten van poppen. Deze werken zijn visueel heel veel sterker en hoeven het daarom minder van de teksten/inhoud te hebben. Vrouwtje Orbit (foto) lokt ons dichterbij met haar verleidelijke stem, één deur verderop staan de hoeren achter het raam.