inkijk | inkijk | inkijk

“Alice asked the Cheshire Cat, who was sitting in a tree, “What road do I take?”
The cat asked, “Where do you want to go?”
“I don’t know,” Alice answered.
“Then,” said the cat, “it really doesn’t matter, does it?”

_________________________ 

De Cheshire Cat (in het Nederlands: de Kollumer Kat) is één van de vreemde wezens die Alice tegenkomt tijdens haar ondergrondse odyssee in Lewis Carroll’s befaamde Alice in Wonderland. Chrystl Rijkeboer zag in dit fabelbeest een logisch onderwerp voor in onze Inkijk-galerie in konijnenhol metrostation Wibautstraat. Ze sloeg verwoed aan het haken(!) en produceerde uit dun kunststof touw een monumentale, drie meter hoge en daarmee ruimtevullende kattenkop die de argeloze passant aanstaart met een doordringende, dwingende blik uit zijn holle kattenogen. De kop is vederlicht maar oogt massief, hetgeen nog eens nog eens wordt versterkt door hoe het witte materiaal oplicht tegen de zwarte achtergrond. De titel is Dinah en Alice in Wonderland-lezers weten dan voldoende. 

Dinah is één van de drie exposities die dit weekend worden ‘geopend’ in onze Etalagegalerie Inkijk-filialen in de Amsterdamse metro. En zoals te doen gebruikelijk zijn ze weer totáál verschillend van elkaar. In de Inkijk in station Weesperplein toont PJ Bruyniks een installatie van tientallen uit dunne houten platen gezaagde, in vrolijke kleurtjes geschilderde en aan touwtjes hangende vormen in de Inkijk in station Weesperplein. De vormen zijn weliswaar gebaseerd op de onderstellen van mensen (lees: benen in broekspijpen en jurken) maar dat zal waarschijnlijk niemand opvallen. En dat is ook helemaal niet nodig. Sliced standing – standing sliced is een feestelijke installatie die nog het meeste weg heeft van een kruising tussen een mobile van Alexander Calder en een MRI-scan. Misschien het meest bijzonder: de ruimte hangt zó vol dat er nauwelijks nog iemand in of uit kan en toch oogt het werk uiterst minimaal.

De Inkijk in station Waterlooplein is het tijdelijke domein van gelegenheidsduo Herman Lamers en Yvo van der Vat. Het tweetal heeft een karrevracht aan spullen naar de galerie gesleept om daar een maffe installatie van samen te stellen. Polyester knotwilgen op ware grootte, een winkelkassa, een trapje, een radiator... dat alles in sober zwart, wit en grijs in een doelbewust naargeestige sfeer. Met als piece de résistance een bewakingsmonitor met Droste-effect. Dat klinkt als een zootje ongeregeld maar, en daarin toont zich het vakmanschap van dit kunstenaarsduo, het klopt het allemaal als een bus en oogt als één 'klassiek' geheel. Maar waar dit Lost nou eigenlijk over gaat? Ja, wacht eens even, dat gaan we u niet verklappen! Bovendien zijn we daar zelf ook nog niet helemaal uit...