strp? spr!

Screen on | no screen. Oftewel: wat betekenen de beeldschermen waarmee we ons omringen voor onze cultuur en voor ons? Zitten we aan het scherm gekluisterd of breken we er langzaamaan doorheen? Dat is was het thema van de STRP-biënnale, het fijne techniek meets kunst-festival dat vandaag haar laatste dag beleefde in het Klokgebouw op het Eindhovense Strijp S-terrein. De tentoonstelling was geweldig opgebouwd: in de eerste zaal zagen we kinderen (jong én oud) met batterijtjes en minuscule bewegingsmotortjes grappige, handgrote machientjes maken die rondjes draaiden op een wit vlak, alsmede een paar aardige interactieve installaties op basis van ouwerwets analoge zaken als cassettebandjes en speakertjes. In de tweede zaal werd al wat groter uitgepakt met een filmprogramma, een spannende dans- en iPads-performance en nog een aantal interactieve installaties, nu van digitale aard. Leuk, aardig en reuze onderhoudend allemaal maar het was in de derde en grootste zaal waar de échte knallers stonden.

We zagen ondergingen daar een achttal enorme kunstwerken die zich allemaal op geheel eigen wijze verhielden tot het onderliggende thema. Zoals de titelloze installatie van Zimoun: bijna 100 vierkante meter wit zeil, van één kant aangelicht met grote spots, en door 64 ventilatoren in beweging gehouden. Het effect: een stuk woestijn tijdens een zandstorm, maar dan op zijn kant gezet. Of Hara van het Franse duo Guillaume Marmin & Frédéric Maroleau: we gingen aan één uiteinde een ‘tunnel’ binnen van enkele aan elkaar gekoppelde zeecontainers. Vanuit de donkere verte werden in een hoog tempo superstrakke lichtstralen in geometrische patronen onze kant op geprojecteerd, zichtbaar gemaakt door een lichte nevel en ondersteund door een uitermate spannende drone van celloklanken. Het resultaat refereerde zowel aan het solid light van Anthony McCall als aan de beroemde stargate-sequentie uit Stanley Kubrick’s 2001: A Space Odyssey... het was dat er een lange rij mensen stond te wachten die dit ook wilden zien, anders waren we nog véél langer in die tunnel gebleven. Nóg een hoogtepunt was de uit zes gigantische videoschermen opgebouwde en ons vrijwel volledig omsluitende installatie Blprnt van Joanie Lemercier & James Ginzburg. En dan was er nog de geweldige bijdrage van Robert Henke. En die van Fred Penelle & Yannick Jacquet. En die van Kimchi & Chips...

Op de foto: Blprnt van Joanie Lemercier & James Ginzburg (links) en het titelloze werk van Zimoun (rechts). De foto is gemaakt door Niels Post van Trendbeheer en wordt hier schaamteloos door ons ge(her-)bruikt. Sorry Niels en... dankjewel!