The Forbidden Room van de Canadese regisseur Guy Maddin, die we gisteravond zagen als onderdeel van het Imagine-filmfestival, is gemaakt in 2014 maar lijkt rechtstreeks afkomstig uit de jaren ‘30 van de 20ste eeuw. De film zit vol krassen, ontwikkelvlekken, extreem verzadigde kleuren, geluid dat niet synchroon loopt en talloze tussentitels in vintage lettertypes. Deels met antieke camera’s opgenomen en deels flink door de digitale mangel gehaald (of beide) oogt het resultaat hartstikke retro, maar door de extreme overdaad ook al gauw hartstikke nep. Van een lineraire vertelling is geen sprake, we gaan van fragment naar fragment, van het ene verhaal in het andere, van de bodem van de oceaan naar een woud in Sleeswijk-Holstein naar een vulkanisch eiland in de Pacific... alles en iedereen is op de idiootste manieren met elkaar verbonden maar het ‘totaalplaatje’ zijn we al gauw kwijt. En alsof dat niet genoeg is zit dit narratieve doolhof óók eens vol met gedaantewisselingen en metamorfoses. Zo ondergaat een man een lobotomie om daarmee zijn neiging tot kontknijpen te bedwingen. Een ander transformeert in een (nee, twéé) wezens die half vampier en half banaan zijn. De knappe gijzelaar Margot verandert in een bloeddorstige wraakengel. En zo gáát het maar door, vol duistere humor en zo nu en dan een lichtelijk pervers randje. Met 130 minuten is The Forbidden Room een hele kluif, maar tevens een volstrekt unieke filmervaring die we niet hadden willen missen.
A.s. woensdag om 19.15 uur draait The Forbidden Room nog één keer in EYE Amsterdam.