Terwijl er bij de ingang van het Stedelijk nog steeds rijen staan voor de
Matisse-tentoonstelling is het in de museumkelder heerlijk rustig...
wat publiek betreft tenminste, want Ed Atkins’ beelden-
en geluidenstroom dendert, ratelt en wervelt onverminderd door. Ook bij een
derde bezoek blijft ‘s mans videowerk fascineren, ook al blijft de boodschap van het
gros van wat we zien en horen onverminderd in mysteriën gehuld. De geheel digitale en dus artificiële beeldvoering, de razendsnelle cuts, de geluidseffecten, de ultrakorte
muziek-'bommetjes' en de overload aan gesproken en getoonde zinnetjes
maken dat het gebodene nogal kil en (dus) op afstand blijft. Het driedelige, op
drie enorme schermen simultaan vertoonde Ribbons (2014), met daarin een
bezopen skinhead die om empathie en compassie vraagt en een stukje Erbärme
Dich zingt (een even bizar als wonderschoon fragment) stak er wat ons
betreft van meet af aan al bovenuit. Omdat we dit keer in de gelegenheid waren om
Material Witness OR A Liquid Cop (2012) in zijn volle 19-minuten
durende glorie te ondergaan, hebben we er tweede favoriet bij. We zien een
virtueel hoofd, soms gehuld in een balaclava, voor een continuë stroom aan beelden van
water, stof, sterrenstelsels, bomen, kleurvlakken etc. Een stem omschrijft een
enorme hoeveelheid onwaarschijnlijk gevarieerde onderwerpen: vreemde diepzeewezens, aandoeningen aan spijsverteringsorganen, bizarre moordzaken... Het
is één lange audiovisuele flow van indrukken, een eindeloze
loop van triviale(?) zaken die geen seconde verveelt.