Alvorens het Britse Gnod
gisteravond een zinderende set speelde in Amsterdams fijnste
venue, mocht Paco’s Bitter Tooth een uurtje
raggen. Nondeju, wat maken die een amateuristische, clichématige,
zinloze rockmuziek pokkeherrie! Voor de hand
liggende gitaarakkoorden, zo nu en dan wat gekrijs, een bassist die stond te
slapen en een volkomen fantasieloos doormeppende drummer... het was kortom een groot offer dat we moesten brengen,
maar toen eenmaal de eerste tonen van Gnod op ons neerdaalden was dat
al gauw vergeven en vergeten. De losvaste muzikale commune was voor de
gelegenheid tot een viertal teruggebracht. Engelse working class-koppen,
dreadlocks, zwarte kleren: ze zouden in een occupy-kamp niet
opvallen. De attitude van deze band is dan ook even links-activistisch
gemotiveerd als die van bijvoorbeeld Godspeed You! Black
Emperor. Muzikaal tapt men uit een ander vaatje: lange, logge,
monolithische, waarom-twee-akkoorden-als-het-ook-met-één-kan-songs á la
Swans. Retestrak. Retehard. En rete-intens. Na zes nummers in ruim een uur waren we
bekeerd: in Gnod we trust! Amen.