Niet alleen de Giardini en de Arsenale, maar zowat de hele Venetiaanse binnenstad staat in het teken van de Biënnale: talloze
kerken, musea en vooral palazzi (zeventiende en achttiende
eeuwse patriciërshuizen, het ene nog mooier en/of barokker dan het andere)
dienen als ad hoc landenpaviljoen en/of zijn het toneel voor
uiteenlopende tentoonstellingen van meer onafhankelijke curatoren en/of
kunstenaars(-groepen.) Deze zgn. collateral events blijken een uitstekende
manier om het wonderschone en geheel autovrije(!) Venetië met al die kronkelige straatjes, bruggetjes
en kanalen te doorkruisen en niet alleen van buiten, maar ook van binnen te
mogen aanschouwen. Ondanks de welhaast tropische temperaturen wisten we zo’n
vijfentwintig van die zijprojecten aan te doen. Sommigen vonden we zo-zo
(en die met die twintig kunstenaars uit Los Angeles zelfs beschamend) maar
anderen hadden we niet willen missen. Het leeuwendeel van de presentaties sluit aan op het centrale Biënnale-thema (en dus kwamen we zo nu en dan de heer K. Marx weer tegen) maar er zijn er ook heel wat die er los van staan. Zoals de gezamenlijke tentoonstelling van
geluidsmagiër Brian Eno en schilder Beezy Bailey op de trappen
van de toren van het Venetiaanse conservatorio. Die schilderijen konden
ons niet erg bekoren, maar de muziek die Eno erbij componeerde bleek van vertrouwde kwaliteit: de
warme ambient-klanken -zo nu en dan begeleid door tientallen kerkklokken- deden het perfect bij het uitzicht over de
oranjerode, zonovergoten Venetiaanse pannendaken.
Op de foto’s, vanaf linksboven met de klok mee: social media als nieuwe religie, de facebook-gemeenschap bij wijze van parochie: de geweldige installatie Conversion van de Russische Recycle Group, in de San Antonín-kerk | Ruim honderd iets meer dan mansgrote juten beelden van Magdalena Abakonowicz in de San Giorgio-kerk | Een klein deel van een wandvullend neonwerk van Joseph Kosuth in Palazzo Mora | Ontroerend op een niet helemaal te vatten manier: de marmeren portretten van Jaume Plensa, eveneens in de San Giorgio-kerk | Een licht- en schaduwinstallatie gemaakt met messen en zwaarden van Rachad Alakbarov in het Azerbeidzjaanse paviljoen.
Op de foto’s, vanaf linksboven met de klok mee: social media als nieuwe religie, de facebook-gemeenschap bij wijze van parochie: de geweldige installatie Conversion van de Russische Recycle Group, in de San Antonín-kerk | Ruim honderd iets meer dan mansgrote juten beelden van Magdalena Abakonowicz in de San Giorgio-kerk | Een klein deel van een wandvullend neonwerk van Joseph Kosuth in Palazzo Mora | Ontroerend op een niet helemaal te vatten manier: de marmeren portretten van Jaume Plensa, eveneens in de San Giorgio-kerk | Een licht- en schaduwinstallatie gemaakt met messen en zwaarden van Rachad Alakbarov in het Azerbeidzjaanse paviljoen.