 |
| Kunstbehang: Slow down Theresa, slow down! (detail) |
Time flies when you’re having fun... en dus zijn er weer twee maanden om en
is het tijd voor nieuwe exposities in onze drie Inkijk-etalagegalerieën. In
metrostation Waterlooplein hingen Ellen van der Kooij en Edwin van Munster,
samenwerkend onder de naam Kunstbehang, een acht meter brede print op zeildoek,
met daarop een collage van fragmenten uit zo’n vijfentwintig zeventiende- en
achttiende-eeuwse etsen, hout- en kopergravures uit het depot van het
Rijksmuseum. Het doek leest als een klassieke graphic novel in blauwe en grijze
tinten, boordevol betekenisvolle (?) details. De titel van het werk is Slow down Theresa, slow down! maar wie in hemelsnaam is die Theresa? En waarom heeft dat mens eigenlijk zo’n haast?
In de Inkijk in station Weesperplein hangen witte porceleinen objecten aan touwtjes. De vormpjes houden het midden tussen archeologische vondsten (trilobieten en andere versteende weekdieren) en groentes (spits-, bloem- en boerenkool.) Nadere inspectie wijst uit dat het om bloemvormen gaat die dusdanig in elkaar gevouwen zijn dat ze bescherming bieden, zij het van de broze soort, zoals ook cocons (‘poppen’) van vlinders beschermd worden door een fragiel omhulsel. Deze pakweg negentig archetypische baksels van keramiste Marja Kennis hangen schijnbaar willekeurig (want kunstenaars doen nooit zó maar iets) en vormen tesamen een tamelijk minimalistische installatie die wellicht wat vragen bij argeloze passanten zal oproepen. Subtiel en intrigerend, dit Poppenkast.
Polderlicht’s eigen John Prop –van huis uit illustrator en vormgever- nam de Inkijk-galerie in station Wibautstraat onder handen. Geïnspireerd door het ‘zwarte gat’ dat deze ruimte met haar matzwart gesausde muren nu eenmaal is maar vooral door de voortschrijdende ‘verhorecanisering’ van Amsterdam (hoeveel koffietenten telt ú al in uw straat?) bedacht hij een kosmisch café-restaurant, Kom-eet genaamd. Het etablissement bevindt zich ergens aan de rand van ons zonnestelsel en trekt vreemdsoortige klanten vanuit alle kwadranten van het universum. Niet alleen is de atmosfeer er uitstekend, ook de vliegende dagschotels zijn populair. Het geheel is gevat in een ‘ruimtelijke’ tekening in een simpele grafische stijl, gemaakt van golfkarton, die in losse delen aan het plafond hangt. De titel: Space is the place.
Inderdaad, alle werk hangt dit keer. Da’s puur toevallig maar ergens ook wel weer toepasselijk want de toekomst van onze Inkijk-galerieën hangt aan een zijden draadje. Onlangs hadden we een gesprek met enkele vertegenwoordigers van het GVB die ons vertelden dat de al jaren geplande renovatie van de stationshallen er over enkele maanden dan toch écht aan lijkt te gaan komen. En dat men er hard aan werkt om alle beschikbare ruimtes na de renovatie gevuld te krijgen met winkels en (ja hoor) horeca. Met als doel het upgraden van de stations. Het moge duidelijk zijn dat wij het vervangen van kunst door commercie een duidelijk gevalletje van downgraden vinden, maar maak dat die vrije marktdenkende management-types maar eens wijs... Enfin, er is dus een gerede kans dat het per komende januari einde oefening is voor één of misschien zelfs twee van de drie Inkijken. Maar ze gaan er binnen nu en eind volgend jaar hoe dan ook allemaal aan. We realiseren ons terdege hoe uniek het is dat we al zestien (!) jaar lang gratis en voor niks een paar prachtige, gezichtsbepalende ruimtes mogen beheren en daar meer dan tweehonderd (!) exposities hebben kunnen organiseren. Maar dat het einde in zicht komt, doet pijn. Maar genoeg gelamenteerd: we hebben zelfs in het slechtst denkbare scenario nog zes maanden te gaan, dat zijn nog negen tentoonstellingen en daar gáán we voor.
In de Inkijk in station Weesperplein hangen witte porceleinen objecten aan touwtjes. De vormpjes houden het midden tussen archeologische vondsten (trilobieten en andere versteende weekdieren) en groentes (spits-, bloem- en boerenkool.) Nadere inspectie wijst uit dat het om bloemvormen gaat die dusdanig in elkaar gevouwen zijn dat ze bescherming bieden, zij het van de broze soort, zoals ook cocons (‘poppen’) van vlinders beschermd worden door een fragiel omhulsel. Deze pakweg negentig archetypische baksels van keramiste Marja Kennis hangen schijnbaar willekeurig (want kunstenaars doen nooit zó maar iets) en vormen tesamen een tamelijk minimalistische installatie die wellicht wat vragen bij argeloze passanten zal oproepen. Subtiel en intrigerend, dit Poppenkast.
Polderlicht’s eigen John Prop –van huis uit illustrator en vormgever- nam de Inkijk-galerie in station Wibautstraat onder handen. Geïnspireerd door het ‘zwarte gat’ dat deze ruimte met haar matzwart gesausde muren nu eenmaal is maar vooral door de voortschrijdende ‘verhorecanisering’ van Amsterdam (hoeveel koffietenten telt ú al in uw straat?) bedacht hij een kosmisch café-restaurant, Kom-eet genaamd. Het etablissement bevindt zich ergens aan de rand van ons zonnestelsel en trekt vreemdsoortige klanten vanuit alle kwadranten van het universum. Niet alleen is de atmosfeer er uitstekend, ook de vliegende dagschotels zijn populair. Het geheel is gevat in een ‘ruimtelijke’ tekening in een simpele grafische stijl, gemaakt van golfkarton, die in losse delen aan het plafond hangt. De titel: Space is the place.
Inderdaad, alle werk hangt dit keer. Da’s puur toevallig maar ergens ook wel weer toepasselijk want de toekomst van onze Inkijk-galerieën hangt aan een zijden draadje. Onlangs hadden we een gesprek met enkele vertegenwoordigers van het GVB die ons vertelden dat de al jaren geplande renovatie van de stationshallen er over enkele maanden dan toch écht aan lijkt te gaan komen. En dat men er hard aan werkt om alle beschikbare ruimtes na de renovatie gevuld te krijgen met winkels en (ja hoor) horeca. Met als doel het upgraden van de stations. Het moge duidelijk zijn dat wij het vervangen van kunst door commercie een duidelijk gevalletje van downgraden vinden, maar maak dat die vrije marktdenkende management-types maar eens wijs... Enfin, er is dus een gerede kans dat het per komende januari einde oefening is voor één of misschien zelfs twee van de drie Inkijken. Maar ze gaan er binnen nu en eind volgend jaar hoe dan ook allemaal aan. We realiseren ons terdege hoe uniek het is dat we al zestien (!) jaar lang gratis en voor niks een paar prachtige, gezichtsbepalende ruimtes mogen beheren en daar meer dan tweehonderd (!) exposities hebben kunnen organiseren. Maar dat het einde in zicht komt, doet pijn. Maar genoeg gelamenteerd: we hebben zelfs in het slechtst denkbare scenario nog zes maanden te gaan, dat zijn nog negen tentoonstellingen en daar gáán we voor.