Een knap staaltje timing van het Stedelijk Museum om in de warmste
week van het jaar The Proliferation Of The Sun van Otto Piene te
programmeren. De Zero-kunstenaar bedacht deze
boeiende performance bijna een halve eeuw geleden; het werk oogt dan
ook zeer gedateerd maar mede daarin zit 'm de aantrekkingskracht. Op de
witte muren van het goedgevulde auditorium worden met zeven dia-projectoren
enkele honderden, met verf en inkt direct op de emulsie aangebrachte
‘minischilderijtjes’ vertoond: druppels, stippen, cirkels, vooral ronde vormen in
overwegend warm-rode tinten. Op de krakerige geluidsband horen we de stem van de
kunstenaar zelf, die de zeven projectionists aanwijzingen geeft: “Set
your timers to fifteen seconds... fifteen seconds...
now!” De zeven diaseries wisselen nét niet simultaan, de projecties hebben verschillende afmetingen en overlappen elkaar deels... het is een
feest van ouderwets analoog gepriegel. Het tempo wordt steeds meer opgeschroefd,
totdat de maximale snelheid is bereikt en de beelden voorbijflitsen, waarbij onze netvliezen het psychedelische effect vergroten door ultrakorte ‘nabeelden’ te genereren. De stem gaat mee in het
tempo: “The sun, the sun, the sun, the sun...” En dan is het voorbij en is het
weer 2015.
Buiten voor de deur van het Stedelijk wordt de opening van de grote Zero-overzichtstentoonstelling gevierd met ballonnen, zeepbellen en foute zeventiger jaren-funkmuziek die niets met de expositie te maken heeft maar alles met het social event dat zo’n opening tegenwoordig schijnt te moeten zijn. Het lijkt wel een loungeparty van een Harbour Club... we smeren ‘m dus snel en arriveren net op tijd in broedplaats Mixtup in de Jacob van Campenstraat voor een muziekoptreden van House Of Cosy Cushions. Een violiste en een zingende zaag-bespeler begeleiden Richard Bolhuis op gitaar, orgel en effecten. Ze spelen een drone die langzaam aanzwelt en –heel verrassend- eindigt met een breekbaar, fraai gezongen psalm-achtig lied. Het optreden is onderdeel van Bolhuis’ solo-expositie Fever, die verder bestaat uit wandschilderingen (ergens tussen droedels, tijgerprints en plantenvormen die over de muren woekeren), video-loops en nog meer drones uit her en der opgestelde versterkertjes. Goed werk, en helemaal van nu. Fever duurde maar één avond, dus daar kunt u niet meer heen; Zero in het Stedelijk duurt de hele hete zomer.
Buiten voor de deur van het Stedelijk wordt de opening van de grote Zero-overzichtstentoonstelling gevierd met ballonnen, zeepbellen en foute zeventiger jaren-funkmuziek die niets met de expositie te maken heeft maar alles met het social event dat zo’n opening tegenwoordig schijnt te moeten zijn. Het lijkt wel een loungeparty van een Harbour Club... we smeren ‘m dus snel en arriveren net op tijd in broedplaats Mixtup in de Jacob van Campenstraat voor een muziekoptreden van House Of Cosy Cushions. Een violiste en een zingende zaag-bespeler begeleiden Richard Bolhuis op gitaar, orgel en effecten. Ze spelen een drone die langzaam aanzwelt en –heel verrassend- eindigt met een breekbaar, fraai gezongen psalm-achtig lied. Het optreden is onderdeel van Bolhuis’ solo-expositie Fever, die verder bestaat uit wandschilderingen (ergens tussen droedels, tijgerprints en plantenvormen die over de muren woekeren), video-loops en nog meer drones uit her en der opgestelde versterkertjes. Goed werk, en helemaal van nu. Fever duurde maar één avond, dus daar kunt u niet meer heen; Zero in het Stedelijk duurt de hele hete zomer.