De stroboscopische Citadel-lichtinstallaties van Matthijs Munnik, waarvan er momenteel één te zien is onze tentoonstelling Lichtjaren in het Kunstfort te Vijfhuizen, borduren met moderne, digitale technieken voort op de psychedelische Dreamachine-experimenten uit de sixties. In zijn nieuwste werk refereert Matthijs aan een nog veel vroeger ‘licht-experiment’: het Clavilux-lichtorgel dat Thomas Wilfred in de jaren ‘20 van vorige eeuw ontwikkelde. Uit twee ronde houten ‘tonnen’ (een soort binnenstebuiten gekeerde camerae obscurae) laat Munnik led-licht schijnen dat, ‘gebroken’ door polarisatiefilters en een zootje transparante huishoudelijke rommeltjes, allerlei dromerige kleurcomposities in warme wittinten en/of prismakleuren op de omliggende muren projecteert. De houten ‘projectoren’ zijn voorzien van kijkgaten zodat we precies kunnen zien welk wijnglaasje, roostertje of eender welk ander attribuut de vormen op de muur genereert. Honderd procent objectief zijn we natuurlijk niet, maar dit Neolastoscope is wat ons betreft één van de hoogtepunten van de RijksakademieOpen-dagen van dit jaar.
Altijd weer een feest, zo’n preview op de Rijksakademie, want al snappen we hooguit de helft van al die conceptuele installaties, maatschappijkritische videoprojecties en al dan niet achteloze assemblages, daar staan altijd voldoende presentaties tegenover waar we heel blij van worden. Zoals de ruimtelijke opstelling van eh... dingen door Ruta Butkute, monumentaler en (nog) sterker dan vorig jaar. Het uit decorstukken en videobeelden opgebouwde ‘rechtbankdrama’ van Catherine Biocca. De van fresco-achtige wandschilderingen en vers vloerbeton voorziene ruimte van Marije Gertenbach. En nog zo het één en ander. De prijs voor mafste werk van het jaar gaat naar het ranzige zwarte hol van Geo Wyeth vol steenkoolgruis, gekleurde lampjes, industriële herrie en, verstopt in een hoekje, een verontrustend videofilmpje.