Vandaag bezochten we Shadowdance in de Amersfoortse Kade: een expositie over schaduw(-effecten) in de kunst. Van subtiele miniatuurtjes tot muurvullende interactieve projecties, van video via fotografie tot kinetische objecten; de veelheid aan stijlen en invalshoeken resulteert in een afwisselende, plezierige, bijna feestelijke tentoonstelling waar wij heel erg blij van werden. Opvallend hoe tijdloos de expositie aanvoelt: 'klassieke', moderne en postmoderne werken staan gebroederlijk naast en tussen elkaar opgesteld. De fascinatie voor licht en schaduw blijkt van alle tijden.
Shadowdance kent heel wat hoogtepunten, maar wellicht het meest intrigerend is de film The Shadow Piece van David Claerbout. De camera staat gericht op de vrijwel lege hal van een openbaar gebouw. Zo nu en dan komt er iemand aanlopen die naar binnen wil, maar hij of zij komt niet verder dan de deur; want zo licht en open als het moderne gebouw oogt, zo hermetisch gesloten blijkt het te zijn. Alleen schaduwen komen over de drempel.
De in contrastrijk zwart-wit geschoten film lijkt in alles een produkt van de jaren '50, maar het vreemde is dat dit soort filmkunst, deze manier van kijken, in die tijd nog niet eens bestónd. Wat blijkt? De basis van The Shadow Piece is een architectuurfoto uit de fifties, waaraan Claerbout digitaal bewegende mensen heeft toegevoegd.