zaterdag 3 december 2011

hoover + banabila = eno


Het Nederlands Instituut voor Mediakunst (NIMK) organiseert een weekend rond Nan Hoover (1931-2008). Deze kunstenares pionierde in de jaren ‘70 en ‘80 binnen het toen nog nieuwe medium video, en heeft voor lange tijd het algemeen geldende beeld van videokunst bepaald: grofkorrelige, in één shot opgenomen, traaage hypnotiserende beelden. Historisch gezien van groot belang, maar enerverend is anders.

De Rotterdamse componist Michel Banabila (East Meets West, Voiznoiz, talloze solo-projecten) heeft –hoewel hij daarvoor nog nooit van Nan Hoover had gehoord- recentelijk de opdracht aangenomen om een nieuwe soundscape bij een aantal van Hoovers films te maken, en die wordt live ten gehore gebracht in het NIMK. De vaak op een enkele drone gebaseerde resultaten zijn smaakvol en voegen zich prima naar de beelden. Wat opvalt is hoezeer Banabila’s sfeervolle klanken doen denken aan Brian Eno's ambient-werken uit eind jaren ‘70. Het eerste stuk, bij de film Flora, zou met zijn kikkerachtige geluidjes zó op Eno’s On Land kunnen staan; het laatste, bij La Luna, lijkt door zijn random gebruik van vrouwenstem-samples op een gothic variant van Eno’s Music For Airports. Heeft Banabila bewust gekozen voor een inspiratiebron uit Nan Hoover’s hoogtijdagen? Of is Eno's pionierswerk al net zo bepalend voor ambient als dat van Hoover voor video-art?