...en zo stonden we deze week alwéér in Het Parool. Joost Morel schreef dit artikel:
Lichtkunst in huiskamers, kelders en een kerk
Verschillende adressen in de Watergraafsmeer staan de laatste dagen van het jaar in het teken van lichtkunst. Buurtbewoners stellen hun huis beschikbaar als expositieruimte voor polderlicht@home
In de donkere en vochtige kelder van Linnaeusparkweg 49 geven fietslampjes het enige licht. Ze beschijnen voorwerpen die aan het plafond hangen en aan mobiles doen denken. Het geheel ziet er fragiel uit. “Ik heb de glazen plaatjes eerst gegraveerd”, zegt kunstenares Marijke Neppelenbroek, die deze bijdrage aan Polderlicht@home maakte, de kunstroute door de Watergraafsmeer. “Daarna heb ik ze beschilderd en er gaatjes in geboord om er rieten stokjes, papier en andere uitsteeksels aan vast te maken.” Een ventilator brengt alles in beweging. De schaduwen op de muur hebben iets mysterieus.
Op een ander adres doet een gastvrije vrouw de ontvangst. “Iemand koffie of thee?”, vraagt zij de aanwezigen, die nog nahijgen van het beklimmen van de trap. Een aantal mensen gaat gretig in op het aanbod. De huiskamer van de vrouw staat vol Afrikaanse sculpturen. Dat blijkt geen toeval, want op de muur worden beelden van een houthakkende Afrikaan* geprojecteerd. In eerste instantie niets opmerkelijks. Totdat duidelijk wordt wat hij maakt: een kruis. Wanner het opvalt dat de man ook een doornenkroon draagt, roept een jongetje dat naast zijn ouders zit: “Hé, dat is Jezus!” “Dat klopt,” zegt de bewoonster. “De kunstenaar wilde iets heel herkenbaars in een ongewone omgeving plaatsen.”
Een heel grote installatie met een menselijk uiterlijk staat midden in de woonkamer van Matthijs Poldermans, die op de Hogeweg woont. Hij vraagt elke bezoeker of deze op de schoot van de gedaante wil gaan zitten. Door op knoppen te drukken gaat het beeld, gemaakt door Serge Verheugen, trillen, er gaan lichten branden en er komt warmte vanaf. “Zie je dat grote rode hart?” vraagt Poldermans, wijzend op het bovenlichaam van het beeld. “Dat staat voor de liefde van een vrouw.” Weer buiten zegt John Prop, organisator van Polderlicht@home, dat Poldermans kort geleden zijn vrouw heeft verloren. “Hij is trots op het kunstwerk en misschien vindt hij snel een nieuwe liefde.”
Kenmerkend voor het driedaagse Polderlicht@home is de wisselwerking tussen het object en de ruimte waarin het staat. Elk kunstwerk is speciaal voor de locatie gemaakt of uitgezocht. Maximaal honderd bezoekers per dag leggen een wandeltocht af langs zestien adressen. De bezoekers herkennen elkaar aan de plattegrond, die net niet in een jaszak past. Men loopt van adres naar adres, belt aan en wordt door de bewoner of gebruiker van de ruimte naar het kunstwerk begeleid. Die staan op de meest uiteenlopende plekken, zoals kelders, huiskamers, winkels en in de Hofkerk aan de Linnaeushof.
Vorig jaar organiseerden John Prop en Loes Diephuis Polderlicht@home voor het eerst. Zij kozen toen voor de Oosterparkbuurt, waar ze wonen. dat was een succes: de drie dagen waren bijna uitverkocht. De tweede editie is al uitverkocht en voert door het statige, noordelijke gedeelte van de Watergraafsmeer. Dat de route ook Huize Frankendael aandoet, maakt het extra stijlvol. Met het Centrum Beeldende Kunst (Oranje Vrijstaatkade 71) is het een beginpunt van de route en een informatiecentrum. Hoewel Polderlicht@home een mooi initiatief is, wordt er niet mee te koop gelopen. Aangekomen bij één van de adressen staat op een klein bordje dat het een Polderlicht-locatie is. Het heeft bijna iets geheimzinnigs. De charme zit hem in de kleinschaligheid.
*) Hier zit de journalist er even naast: het betreft een Papoea...
Verschillende adressen in de Watergraafsmeer staan de laatste dagen van het jaar in het teken van lichtkunst. Buurtbewoners stellen hun huis beschikbaar als expositieruimte voor polderlicht@home
In de donkere en vochtige kelder van Linnaeusparkweg 49 geven fietslampjes het enige licht. Ze beschijnen voorwerpen die aan het plafond hangen en aan mobiles doen denken. Het geheel ziet er fragiel uit. “Ik heb de glazen plaatjes eerst gegraveerd”, zegt kunstenares Marijke Neppelenbroek, die deze bijdrage aan Polderlicht@home maakte, de kunstroute door de Watergraafsmeer. “Daarna heb ik ze beschilderd en er gaatjes in geboord om er rieten stokjes, papier en andere uitsteeksels aan vast te maken.” Een ventilator brengt alles in beweging. De schaduwen op de muur hebben iets mysterieus.
Op een ander adres doet een gastvrije vrouw de ontvangst. “Iemand koffie of thee?”, vraagt zij de aanwezigen, die nog nahijgen van het beklimmen van de trap. Een aantal mensen gaat gretig in op het aanbod. De huiskamer van de vrouw staat vol Afrikaanse sculpturen. Dat blijkt geen toeval, want op de muur worden beelden van een houthakkende Afrikaan* geprojecteerd. In eerste instantie niets opmerkelijks. Totdat duidelijk wordt wat hij maakt: een kruis. Wanner het opvalt dat de man ook een doornenkroon draagt, roept een jongetje dat naast zijn ouders zit: “Hé, dat is Jezus!” “Dat klopt,” zegt de bewoonster. “De kunstenaar wilde iets heel herkenbaars in een ongewone omgeving plaatsen.”
Een heel grote installatie met een menselijk uiterlijk staat midden in de woonkamer van Matthijs Poldermans, die op de Hogeweg woont. Hij vraagt elke bezoeker of deze op de schoot van de gedaante wil gaan zitten. Door op knoppen te drukken gaat het beeld, gemaakt door Serge Verheugen, trillen, er gaan lichten branden en er komt warmte vanaf. “Zie je dat grote rode hart?” vraagt Poldermans, wijzend op het bovenlichaam van het beeld. “Dat staat voor de liefde van een vrouw.” Weer buiten zegt John Prop, organisator van Polderlicht@home, dat Poldermans kort geleden zijn vrouw heeft verloren. “Hij is trots op het kunstwerk en misschien vindt hij snel een nieuwe liefde.”
Kenmerkend voor het driedaagse Polderlicht@home is de wisselwerking tussen het object en de ruimte waarin het staat. Elk kunstwerk is speciaal voor de locatie gemaakt of uitgezocht. Maximaal honderd bezoekers per dag leggen een wandeltocht af langs zestien adressen. De bezoekers herkennen elkaar aan de plattegrond, die net niet in een jaszak past. Men loopt van adres naar adres, belt aan en wordt door de bewoner of gebruiker van de ruimte naar het kunstwerk begeleid. Die staan op de meest uiteenlopende plekken, zoals kelders, huiskamers, winkels en in de Hofkerk aan de Linnaeushof.
Vorig jaar organiseerden John Prop en Loes Diephuis Polderlicht@home voor het eerst. Zij kozen toen voor de Oosterparkbuurt, waar ze wonen. dat was een succes: de drie dagen waren bijna uitverkocht. De tweede editie is al uitverkocht en voert door het statige, noordelijke gedeelte van de Watergraafsmeer. Dat de route ook Huize Frankendael aandoet, maakt het extra stijlvol. Met het Centrum Beeldende Kunst (Oranje Vrijstaatkade 71) is het een beginpunt van de route en een informatiecentrum. Hoewel Polderlicht@home een mooi initiatief is, wordt er niet mee te koop gelopen. Aangekomen bij één van de adressen staat op een klein bordje dat het een Polderlicht-locatie is. Het heeft bijna iets geheimzinnigs. De charme zit hem in de kleinschaligheid.
*) Hier zit de journalist er even naast: het betreft een Papoea...