dinsdag 26 juni 2012

loooooooops....


Ambient is een muzieksoort die bedoeld is om er te zijn, die niet te hard moet staan, die de sfeer in de ruimte in hoge mate meebepaalt, maar waar je vooral niet de hele tijd naar hoeft te luisteren. Muzikaal behang van niveau dus. Kwaliteitsmuzak. Eigenlijk is het vreemd om naar een ambient-muzikant in een live-setting te kijken, want als alle aandacht erop gericht is willen die mooie klanken nogal eens traaaag en saaaai overkomen. Zo ook het optreden van William Basinski, gisteravond in het NIMK. De sympathiek ogende New Yorker werkt met stukjes audiotape van zo’n 50, 60 centimeter waar hij loops van heeft geplakt en die hij afspeelt op twee ouwerwetse bandrecorders. Aangevuld met wat eenvoudige effectapparatuur genereert dit een wolk aan rafelig analoog geluid die an sich niet onprettig klinkt. Alleen... er gebeurt zo weinig: het zelfde simpele themaatje gaat maar door... en door... en door. Knip vijf minuten uit Basinski’s wolk en het verschil is nihil. Waar goede ambient de tijd mede vormgeeft, lijkt Basinski de tijd stil te zetten. Als het voorbij is, verheffen we ons enigszins stijfjes uit de zachte leren NIMK-bank en gaan naar buiten. Het blijkt nog volop licht.