In oktober zal Andy Warhol’s monumentale zeefdruk The Last Supper (pink) te zien zijn in de Amsterdamse Nieuwe Kerk. Adjunct-directeur Paul Mosterd zegt in Het Parool dat ‘dit religieuze werk een kant van Warhol [is] die niet zo veel mensen kennen: Warhol wordt geassocieerd met de Campbell soepblikken. Maar hij was niet alleen de koning van de oppervlakkigheid.'
Is dat zo? Het origineel van Leonardo da Vinci waar Warhol zijn zeefdruk op baseerde, ja dát is religieus. Maar Warhol’s versie is niet wezenlijk religieuzer dan zijn soepblikken. Naast die soepblikken, zeepdozen en colaflesjes nam Warhol celebrities als Marilyn, Mao, Elvis en Beatrix als onderwerp, alsmede verkeersongelukken, atoomwolken, de elektrische stoel en iconen uit de kunstgeschiedenis als de Mona Lisa, de Venus van Botticelli en dus ook het Laatste Avondmaal. Andy Warhol laat zien dat het voor de moderne Westerse mens, die al die beelden in een eindeloze stroom en zonder ogenschijnlijke hiërarchie via de massamedia krijgt aangereikt, allemaal consumptieartikelen zijn geworden. Door ze te schilderen en/of te zeefdrukken en ze in een museale context te plaatsen heeft hij van die consumptieartikelen vervolgens weer kunst gemaakt. Een geniale omkering. En allesbehalve oppervlakkig.
