‘All The World’s Futures’, zo heet de 56ste editie van de
Biënnale van
Venetië maar 'Occupy Venice’ zou ook een goeie titel zijn
geweest. Het evenement staat vrijwel geheel in het teken van politieke onrust,
religieuze en raciale spanningen, milieuverontreiniging, honger, wanhoop en
vooral: ongelijkheid. Daarmee brengt curator Okwui Enzewor tussen de regels door een ode aan de
dappere kunstenaars die in landen als Bangladesh of Zimbabwe werk maken waar
lokale machthebbers bepaald niet op zitten te wachten. Een ode ook aan mensen die
het aandurven om hun schamele spullen op te pakken en elders op de wereld een
betere toekomst proberen te vinden. Een ode aan hen die hun stem verheffen tegen
de macht en rijkdom van de ‘Eén Procent’. En zeker ook een ode aan Karl Marx, grondlegger van de
(on-)gelijkheidsfilosofie, wiens portret en/of uitspraken we
afgelopen week regelmatig tegenkwamen. De door
Enzewor samengestelde, zéér uitgebreide thema-expositie in het Grote Paviljoen van de Venetiaanse
Giardini is zonder enige uitzondering beladen. En daardoor voelde ons bezoek aan de Biënnale soms aan als hard werken. In de eveneens in de Giardini gelegen landenpaviljoens wordt merendeels werk getoond dat aansluit
op het centrale thema: zo toont België een (taaie) groepsexpositie over
haar koloniale verleden en Australië een (fraaie) tentoonstelling
over de teloorgang van ons kwetsbare ecosysteem. Andere landen tonen
daarentegen minimalistisch (Zwitserland), poëtisch (Japan) of zelfs ondeugend werk
(Groot Brittannië) en dat vonden we na Enzewor’s pittige ‘college’ eerlijk gezegd wel zo
prettig.
Op de foto’s, vanaf linksboven met de klok mee: een collectie drijfhout, onderdeel van de werkelijk wonderbaarlijke Wunderkammer van Fiona Hall in het Australische Paviljoen | Een even ijle als ijzige soundscape, onderdeel van de installatie Rapture van Camille Norment in het Scandinavische paviljoen | Een roodgroene kamer (waarin rood staat voor socialisme en groen voor perestrojka) van Irina Nakhova in het Russische paviljoen | Alsof de suppoosten een grapje hebben uitgehaald: sculptuur-met-peuk van Sarah Lucas in het Britse paviljoen | Een klein deel van de honderdduizenden verroeste sleutels aan rode draadjes in de ruimtevullende installatie van Chiharu Shiota in het Japanse paviljoen.
Op de foto’s, vanaf linksboven met de klok mee: een collectie drijfhout, onderdeel van de werkelijk wonderbaarlijke Wunderkammer van Fiona Hall in het Australische Paviljoen | Een even ijle als ijzige soundscape, onderdeel van de installatie Rapture van Camille Norment in het Scandinavische paviljoen | Een roodgroene kamer (waarin rood staat voor socialisme en groen voor perestrojka) van Irina Nakhova in het Russische paviljoen | Alsof de suppoosten een grapje hebben uitgehaald: sculptuur-met-peuk van Sarah Lucas in het Britse paviljoen | Een klein deel van de honderdduizenden verroeste sleutels aan rode draadjes in de ruimtevullende installatie van Chiharu Shiota in het Japanse paviljoen.