In de grote expositiezaal van het EYE Filmmuseum toont William Kentridge een op acht aaneengesloten videoschermen geprojecteerd meesterwerk. Het betreft één lange doorlopende processie van allerlei figuren, donker afstekend tegen een met houtskool getekende achtergrond. Wat er allemaal voorbijkomt paraderen, schrijden, dansen en strompelen is niet in één of twee kijkbeurten te vatten. Een blaasorkest, boeren met palmtakken, invaliden op krukken of met bizarre infusen, dansende skeletten, tiepmiepen aan een bureau... het gáát maar door. En als laatste een ballerina op spitzen die zwaait met een geweer: cultuur en destructie in één. Even belangrijk als het beeld is de krakkemikkige wals die het orkest speelt: ergens tussen Leger des Heils-ellende en militaire taptoe, afwisselend treurig en opzwepend: Tom Waits zou zijn vingers erbij aflikken. Hoewel van een betoverende schoonheid is het werk, gezien de achtergrond van de kunstenaar, onmogelijk te ondergaan zonder associaties met de roerige en bloedige Zuidafrikaanse geschiedenis. Toch is het niet persé zwartgallig: If We Ever Get To Heaven heet de tentoonstelling. Komen we ooit in de hemel? En zoja, hoe ziet die er dan uit? Misschien wel als een eeuwige parade van mensen en menselijke verworvenheden. Als een kunstwerk van William Kentridge. Je kunt het slechter treffen...