zondag 30 augustus 2015

inkijk | inkijk | inkijk

 

En weer zijn er twee maanden om daarmee is het tijd voor drie nieuwe exposities in onze Inkijk-etalagegalerieën. Wier toekomst er overigens minder duister uitziet dan we tot voor kort dachten: het GVB heeft besloten om eerst een aantal bovengrondse metrostations in de Bijlmer te laten renoveren, waardoor ‘onze’ stations later aan de beurt komen dan in eerste instantie de bedoeling was. Hetgeen betekent dat we de stations Wibautstraat en Waterlooplein niet begin 2016 dienen te verlaten, maar pakweg een jaar later (en Weesperplein nóg veel later.) Het moet allemaal nog officieel en zwart-op-wit-en-zo bevestigd worden, maar de signalen die ons bereiken zijn vooralsnog erg gunstig.

De Inkijk in station Waterlooplein (en dus niet Wibautstraat, zoals abusievelijk in onze mailing vermeld stond!) staat en hangt vol sculpturen, onder de toepasselijke titel Just A Shitload Of Sculptures, van Jeffry Koopman. Die beelden (monochroom zwart of wit, een enkel keer zilverkleurig of met een toefje kleur) lijken op geabstraheerde donderwolken, geëxplodeerde satellieten of robotachtige, humanoïde figuren die balanceren op de vloer of hangen aan de muur of het plafond. Een zwarte constructie die doet denken aan een in vodden gehulde leproos kruipt op handen en voeten voorbij. En is dat een hond aan de muur of toch gewoon een willekeurige verzameling latjes? Ondanks hun dynamische vormentaal hebben de beelden in 'bevroren' toestand iets sereens, zij het van het meer akelige soort. Koopman’s thematiek: waanzin, oorlog en geweld, eenzaamheid in een door technologie gedomineerde wereld en meer van dat gezelligs. De argeloze passant zij gewaarschuwd.

Ook in de Inkijk in station Weesperplein wordt die passant een spiegel voorgehouden, al gaat de boodschap hier schuil onder een strak en fris, bijna design-achtig uiterlijk. Het duo Baetenmaes, oftewel Carin Baeten en Karen Maes, toont een serie lege plastic flessen, flacons en jerrycans die ze stuk voor stuk hebben voorzien van een ‘jas’: een omhulsel van textiel in effen, vaak bestorven kleuren (zie foto's hierboven). Dat geeft elk van die objecten een eigen karakter, maar maakt ze tegelijkertijd nog anoniemer dan ze al waren. U begrijpt, die flessen, flacons etc. representeren de passerende metroreizigers: die mogen dan elk voor zich wel denken dat ze uniek zijn en een al even uniek traject afleggen, in de maalstroom van een druk verkeersknooppunt als station Weesperplein lost alle individualiteit op in de grote, grijze, anonieme mensenmassa. Carin en Karen noemden hun installatie: In Transit.

De Inkijk-exposities in de stations Waterlooplein en Weesperplein zijn gisteren ingericht; vandaag is die in station Wibautstraat aan de beurt. Daar komt het kleurrijkste werk van de drie: een langzaam ronddraaiend ruimtestation van knalroze kunststof dat ongetwijfeld al van veraf in het oog zal springen. Pink Space Station is een beeld van Stefan Gross, wiens suikerspinkleurige objecten ons al langere tijd waren opgevallen. Enige landelijke bekendheid kreeg Stefan deze zomer met zijn ondersteboven liggende Joint Strike Fighter-op-ware-grootte bij Fort Asperen. Inhoudelijk hebben Gross’ sculpturen stuk voor stuk iets stoers: (raket-)motoren, satellieten, bierkratten(!)... typisch Echte Mannen-gedoe. Maar die stoerheid wordt rigoureus ondermijnd door dat o zo meisjesachtige My Little Pony-roze. En dan blijken de beelden nog eens biologisch afbreekbaar óók...

Deze drie exposities zijn te zien t/m vrijdag 29 oktober. In de maanden november en december tonen we drie lichtinstallaties in de Inkijk, en haken daarmee aan op de alweer vierde editie van het Amsterdam Light Festival. Maar eerst naar Fort Vijfhuizen voor Lichtjaren!