maandag 31 augustus 2015

maandag muziekdag | 2. de tien favoriete platen van wim vonk

Wim Vonk: Een reconstructie van een illegaal naaiatelier (detail) | Brian Eno & David Byrne: My Life in the Bush of Ghosts 

Een paar weken geleden vroegen wij een aantal kunstenaars om ons een lijstje met hun tien favoriete elpees of cd’s plus een korte motivatie te sturen. De meesten wilden graag aan dat verzoek voldoen, maar men vond het bepaald geen makkelijke opgave. In een tijd dat de liedjes en albums met duizenden tegelijk te downloaden of via Youtube te beluisteren zijn is het maken van een lijstje van slechts tien platen niet zozeer een kwestie van samenstellen alswel van rigoureus schiften. Van kill your darlings. Welke tien platen gaan mee naar een onbewoond eiland, welk tiental redt iemand uit zijn of haar brandende huis, welke doen er echt toe? Vandaag de selectie van tekenaar en installatiebouwer Wim Vonk, die twee keer in onze Etalagegalerie Inkijk in metrostation heeft geëxposeerd; recentelijk nog met zijn project GRAIK (Gerrit Rietveld Academie & IK), waarin hij op hoogst eigenzinige wijze terugblikt op zijn carrière als tekendocent aan ‘de Rietveld’. Van zijn lijst staan er drie in de Polderlicht-kast, de rest kennen we van horen zeggen of helemaal niet. Dus dat wordt weer Youtuben!

Wim Vonk: “Dat valt nog niet mee om een liistje van de mij meest inspirerende muziek te maken... omdat ik van velerlei soorten muziek houd... hoewel, dat is niet helemaal waar... jazz, techno, house, opera: daar hoef  je me niet voor wakker te maken. Cantate flamenco echter geeft me kippenvel hoewel ik er amper een woord van versta... maar het gaat om duende, ‘de vonk die overslaat’... lichamelijk en of geestelijk geprikkeld worden!!!... en vaak gaat dat samen. Toen jullie mij dit verzoek deden had ik meteen een lijstje van zo’n veertig favoriete nummers in mijn hoofd die voor mij allemaal even belangrijk zijn... maar goed, jullie vroegen dus om elpees en ook daar staat lekker veel muziek op... bovendien gaat er niets boven het luisteren naar muziek met de elpeehoes in je handen... de keuze is dan ook gevallen op zowel vorm (de hoes dus) als muziek. Hier zijn ze in willekeurige volgorde:

The Roches: The Roches
Bob Dylan: Blood on the tracks – met het nummer Lily, Rosemary and the Jack of Hearts
Brian Eno en David Byrne: My Life in the Bush of Ghosts
John Cale: ...eigenlijk al zijn elpees... maar ik kan niet kiezen tussen Slow Dazzle en Paris 1919
Brian Jones – Presents the Pipes of Pan at JouJouka... een soort antropologisch muziekonderzoek: ”Magic Calls Itself... the Other Method for Controlling Matter and Knowing Space”
James Brown and the Famous Flames: Soul Fire... de beste dansplaat ooit gemaakt
Laurel & Hardy: The Golden Age Of Hollywood Comedy; Dialogue & Songs From Selected Hal Roach Films
Lou Reed: Berlin
The Kinks: Everybody’s in Show-Biz – omdat Ray Davies een geweldige tekstschrijver is
The Specials: The Specials – eigenlijk bijna alle Ska muziek maar de door Elvis Costello geproduceerde debuutelpee van The Specials pik ik er maar uit.

Nou, dat is mijn lijstje ... ik heb er nog wel een stuk of vijftig die ik er aan toe kan voegen. En dan heb ik het nog niet eens over mijn favoriete klassieke muziek gehad... maar die valt af omdat ik daarbij nog geen één inspirerende platenhoes ben tegengekomen... Hoewel niet makkelijk vond ik het leuk om te doen. Met dikke groet!"

maandag muziekdag | 3. de tien favoriete platen van ronald de ceuster

Ronald de Ceuster: Remains of a Drawn Space | Alexi Murdoch: Towards the Sun

Wat natuurlijk spannend is aan die platenlijstjes is of er een daadwerkelijke link valt te ontdekken tussen waar zo’n kunstenaar naar luistert en wat hij/zij voor kunst maakt. Bij Wim Vonk bijvoorbeeld is het heel aanlokkelijk om die platen van Brian Jones en van Brian Eno & David Byrne, westerse muzikanten die met tribale/etnische/niet-westerse/’wereld’-invloeden aan de haal gaan, te linken aan Wims installatie Een reconstructie van een Illegaal Naaiatelier die immers vol zit met Afrikaanse beelden, percussie-instrumentjes en ‘spiegeltjes en kraaltjes’. Maar zo simpel is het niet, want hoe past John Cale dan in dat plaatje? Of de Roches? Met lijstje nummer drie, dat van Ronald de Ceuster, is er iets vergelijkbaars aan de hand. De ijle, met rustig tokkelende gitaren uitgevoerde liedjes van Leonard Cohen en Alexi Murdoch (allebei in de lijst) en Nick Drake (bijna in de lijst) vallen goed te rijmen met Ronalds ‘ruimtelijke tekeningen’: die met purschuim getekende ‘ingrepen’ voegen zich op volkomen logische manier naar de ruimte en zijn vaak al even onnadrukkelijk aanwezig als de muziek van genoemde muzikanten. Maar ook hier weer platen (Reed, Wainwright) die deze ‘theorie’ onderuit halen. We houden het er vooralsnog maar op dat kunstenaars van variatie houden en zich aan meer dan één muzieksoort of -stijl hechten. Wat dat betreft zijn het net mensen :-)

Ronald de Ceuster: “De albums buitelen over elkaar. De eerste is natuurlijk Rock’n Roll Animal van Lou Reed: het eerste album dat ik gekocht heb, ik was veertien (1974). 's Avonds luisterde ik stiekem, onder mijn dekens, naar de radio, naar Armand. Maar het tweede album moet naar Bob Dylan, met de paplepel ingegoten door mijn oudere broers. Nee toch niet: Working Class Hero van John Lennon was makkelijk op gitaar te spelen. Album: John Lennon & Plastic Ono band. Dat was het wel wat betreft sentiment: het heerlijke je-weet-wat-je-gaat-voelen. Ach, doe Cohen er toch maar bij: Songs of Leonard Cohen, ach wat mooi. Van daaruit is het makkelijk naar Martha Wainwright te gaan, met het mooie nummer: Bring back my heart, samen met haar broer Rufus op het album Martha Wainwright. Ik leerde haar trouwens via Leonard Cohen kennen, zoals ook Coco Rosie’s La maison de mon rêve, die weer verbonden zijn aan Antony, een onvergetelijke ervaring in Carré: I am a bird now. En Patrick Watson met Close to Paradise. Daar komt bij: Musique des Tsiganes de Roumane van Taraf de Haïdouks met het hartverscheurende lied Balada Conducatoului. En het ontroerende The Plaint van Henri Purcell op het album Purcell: Music for a while. In plaats van Nick Drake doe ik nu Alexi Murdoch met Towards the Sun, hoe mooi kan het zijn?! Hartelijke groet, Ronald.”