 | ||
| Paul Baartmans: To See Or Not | Charles Mingus: Mingus Ah Um |
Hoewel we in deze serie een (toegegeven: nogal hooggegrepen) poging doen om er achter te komen of er wellicht een relatie bestaat tussen de muziek waar kunstenaars naar luisteren en het beeldende werk dat ze maken, is het directe effect van de binnenkomende lijstjes uiteraard dat die uitnodigen om met ons nog onbekende platen kennis te maken. Een verrekte handige hulp daarbij is YouTube, waarop vaak complete albums te beluisteren zijn. Helaas is dat niet het geval met het debuutelpee van The Roches, want The Hammond Song, het enige liedje van die elpee dat er wél op staat, klinkt wat ons betreft naar méér: frisse, meerstemmige folk met als vanuit het niets enkele lyrische gitaarlijnen van Robert Fripp, bepaald geen voor de hand liggende combinatie maar het wérkt. Brian Jones' Presents the Pipes of Pan at Joujouka (Marokkaanse tribale trance, wél helemaal op Youtube) is eveneens verschillende keren 'langsgekomen'. Welk effect het lijstje van lichtkunstenaar en 'Polderlicht-veteraan' Paul Baartmans op ons luistergedrag zal hebben valt nog te bezien, want dat bevat nogal veel jazz... oei! Niet bepaald iets waar we normaal gesproken warm voor lopen (zowiezo niet voor getoeter op eh... toeters eigenlijk) maar misschien moeten we er toch maar een keer aan geloven: voor vanavond staat die Monk-docu op het program.
Paul Baartmans: "Het heeft iets opvoedends: het opstellen van een lijstje met je favoriete platen. Als je die met de wereld wilt delen, is er natuurlijk geen plaats voor het muzikale vulsel van alledag. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb altijd naar van alles en nog wat geluisterd dat 'op artistieke gronden' niet in zo'n lijstje met 'eeuwigheidswaarde' thuishoort: disco, salsa, funk, Motown, jazzrock, hip-hop, en ook gewoon popdiarree, zoals wijlen Johnny van Doorn het zo treffend betitelde. Daarom naast 'verantwoorde' keuzes (waarvan meer dan de helft al een half leven of langer meegaat) eveneens een enkele guilty pleasure. Overigens, met het klimmen van de jaren wint kwaliteit het van de kwantiteit: hoewel ik steeds minder naar muziek luister, neemt de intensiteit van het beluisterde toe. Dit lijstje bevat trouwens óók titels die ik zelden draai, al was het maar omdat ik de muziek kan dromen. Dat neemt niet weg dat ze mijn leven nog altijd richting weten te geven. In willekeurige volgorde:
Igor Stravinski's balletten: Petrouchka, Vuurvogel, le Sacre du Printemps (1910-1913) - nog steeds actueel en opwindend
Paul Baartmans: "Het heeft iets opvoedends: het opstellen van een lijstje met je favoriete platen. Als je die met de wereld wilt delen, is er natuurlijk geen plaats voor het muzikale vulsel van alledag. Maar eerlijk is eerlijk: ik heb altijd naar van alles en nog wat geluisterd dat 'op artistieke gronden' niet in zo'n lijstje met 'eeuwigheidswaarde' thuishoort: disco, salsa, funk, Motown, jazzrock, hip-hop, en ook gewoon popdiarree, zoals wijlen Johnny van Doorn het zo treffend betitelde. Daarom naast 'verantwoorde' keuzes (waarvan meer dan de helft al een half leven of langer meegaat) eveneens een enkele guilty pleasure. Overigens, met het klimmen van de jaren wint kwaliteit het van de kwantiteit: hoewel ik steeds minder naar muziek luister, neemt de intensiteit van het beluisterde toe. Dit lijstje bevat trouwens óók titels die ik zelden draai, al was het maar omdat ik de muziek kan dromen. Dat neemt niet weg dat ze mijn leven nog altijd richting weten te geven. In willekeurige volgorde:
Igor Stravinski's balletten: Petrouchka, Vuurvogel, le Sacre du Printemps (1910-1913) - nog steeds actueel en opwindend
Thelonious Monk: Monk's Music (1957) - bekijk online de docu 'Straight, no
Chaser' van Clint Eastwood over Monk: aanrader!
Charles Mingus: Mingus Ah Um (1959) en Oh Yeah (1962) - twee nogal uiteenlopende
verschijningsvormen van het fenomeen Mingus
Chet Baker - Chet Baker in Tokyo (1987) - hoogtepunt in diens oeuvre, geweldig op elkaar
ingetuned combo, met de m.i. onderschatte pianist Harold Danko
Eric Vloeimans: Gatecrashin' / Hyper (2007-08) - cool, groovy, funky op z'n
Rotterdams, met geweldenaar Jeroen van Vliet op keyboards
Franz Schubert: Impromptus (Alfred Brendel 1972) tijdloos en prangend
Donny Hathaway: Live (1972) - 'baddest voice in soul music'
Frank Sinatra - alles op Capitol Records met de arrangementen van Nelson
Riddle (2e helft jaren 50)
John Adams: Harmonielehre / The Chairman Dances / Short ride in a fast
machine (composities midden jaren 80, Simon Rattle 1994) - minimalisme in een
maximale orchestratie
Oliver Nelson: The blues and the abstract truth (1961) - een jazzklassieker,
o.a. met de geniale Bill Evans."