Jaap Pieters: De Blikjesman | The Ronettes: Be My Baby |
Naar welke muziek luisteren beeldend
kunstenaars? Wat zijn hun favoriete platen? Deze week het lijstje van Jaap Pieters, maker van unieke super8-films. Uniek in de zin dat ze vrijwel
allemaal bestaan uit één strak gekadreerd, onafgebroken shot van drie
minuten en twintig seconden (de lengte van een filmrol.) Kort, uitgebeend maar
desondanks -nee, juist daardoor- van een grote zeggingskracht. Ergens is
het dan ook logisch dat Jaap, gevraagd naar zijn favoriete muziek, losse liedjes
blijkt te verkiezen boven complete albums. Zijn lijst bestaat dan ook volledig
uit singles en/of nummers die het verdien(d)en om op single uitgebracht te
worden. Billie Holiday staat er liefst twee keer in, alsmede een vrijwel
vergeten Libanees lied en een opruiende spacerocker uit de zeventiger
jaren. Ook waart er een mysterieuze 'M.' door het lijstje...
Jaap: “De LP is slechts een korte tijd als hoofd-geluidsdrager in omloop geweest & heeft in die zin vanaf 1949 hooguit tweeëneenhalve generatie 'bediend' met haar emotiereflecties op het muzikale vlak & in die zin is de 'single' (zoals Aldous Huxley zei: ‘Hand in hand gaan de martelaren den arena binnen, alleen sterven zij...’) vanaf de eerste 78 toeren-platen altijd veel meer een constante geweest.... bovendien heeft het 'enkele lied' altijd veel voordelen gehad in de jukebox van het leven: iedereen weet dat het steeds weer repeteren van dat ene lied met die hand vol kwartjes voor die jukebox de beste zielenpijnverzachter is...”
Billie Holiday: Hush Now, Don't Explain (1944) – de eerste opname vind ik de mooiste versie van de acht die er bestaan volgens mij, opgenomen tussen 1944 & 1958
Jaap: “De LP is slechts een korte tijd als hoofd-geluidsdrager in omloop geweest & heeft in die zin vanaf 1949 hooguit tweeëneenhalve generatie 'bediend' met haar emotiereflecties op het muzikale vlak & in die zin is de 'single' (zoals Aldous Huxley zei: ‘Hand in hand gaan de martelaren den arena binnen, alleen sterven zij...’) vanaf de eerste 78 toeren-platen altijd veel meer een constante geweest.... bovendien heeft het 'enkele lied' altijd veel voordelen gehad in de jukebox van het leven: iedereen weet dat het steeds weer repeteren van dat ene lied met die hand vol kwartjes voor die jukebox de beste zielenpijnverzachter is...”
Billie Holiday: Hush Now, Don't Explain (1944) – de eerste opname vind ik de mooiste versie van de acht die er bestaan volgens mij, opgenomen tussen 1944 & 1958
Ronettes: Be My Baby (1963) – ook van
deze vind ik de eerste opname door 'bad naughty Phil Spector' uiteindelijk de
mooiste uitvoering
Bessie Smith: Black Mountain Blues
(1930) – Bessie Smith leerde ik begin jaren '70 kennen door een oom
van mij & de zin: "black mountain people are bad as they can be, they
uses gunpowder just to sweeten their tea..." veroorzaakte voor mij als
17-jarige jongen zó'n knal in mijn schedel.... vele liters drank echoden
jarenlang die zin na...
Asmahan: Ya Reitni Teir (1933-40)
– de liedjes van Asmahan kocht ik op twee cassettes in 1979 in Beyrouth op
aandringen van Hoessein Ali Chaaban, een illegale Libanese vluchteling die toen
Nederland was uitgezet & ik achterna was gereisd & bij wiens familie ik
verbleef in de school waar ze toen woonden, na vanuit het zuiden door de
Israeli's te zijn verdreven & daarna uit Oost-Beyrouth weer door de
christelijke milities verjaagd te zijn... ik moest die cassettes van hem kopen
o.a. omdat ze de favoriete zangeres van zijn moeder was & niemand meer naar
haar luisterde; later vond ik twee elpees van haar & een paar weken geleden
kreeg ik van M. uit Beyrouth een cd van haar met het verhaal dat niemand haar
kent & ooit nog naar haar luistert...
Hawkwind: Urban Guerilla (1973) –
als een romantisch(e) aanhanger van de Rote Armee Fraktion & de Beweging Van
De Tweede Juni & aanverwanten, kon deze single mij niet ontglippen maar of
ze het ook speelden in sept. 1975 in Assen waar ik later heen liftte & ze
zag of twee jaar daarna in Hoensbroek...?
Peggy Lee: Where Or When (1941) – een
pracht Rogers & Hart-lied in de ultieme uitvoering door Peggy Lee (hier met
Benny Goodman, die van 1933 tot 1939 o.a. regelmatig met Billie Holiday
speelde/begeleidde) als een typische b-kant van een 78
toerenplaat
Bob Dylan: Love Minus Zero - No Limit
(1965) – bij dezelfde oom leren kennen maar dan wel de elpeeversie met de
schitterende Tom Wilson-opname die voor mij wederom als eerste versie de ultieme
is... twintig jaar voor haar geboorte door Dylan voor M.
geschreven...
Nick Cave & the Bad Seeds: Into My
Arms (1997)
John Lennon: Stand By Me (1975) – de
The Old Grey Whistle Test-versie
Billie Holiday: It's Like Reaching For The
Moon (1936) – is aldus mijn laatste lied van de lijst inderdaad & voor
zover ik weet is daar maar één opname van gemaakt door Billie... maar die tekst,
die tekst... ik draaide dit lied haast drie nachten permanent na mijn
voorstelling in EYE omdat M. niet gekomen was... de beste afsluiting van mijn
lijst!