Over enkele weken start het Amsterdam Light Festival en het leek ons een goed idee om daar in onze Inkijk-etalagegalerieën bij aan te haken. Vanaf dit weekeinde zijn er daarom drie lichtinstallaties te zien in de Amsterdamse underground.
In de Inkijk in metrostation Waterlooplein staat een grote, rechthoekige, witte, lichtgevende vorm. Het werk heet White Cube en refereert daarmee onherroepelijk aan de traditionele manier van exposeren in een witte, zo neutraal mogelijke ruimte om zo de 'boodschap' van de kunst zo min mogelijk in de weg te zitten. In de Inkijk is dit principe omgedraaid en is juist de kúnst wit en neutraal. Het werk gaat volgens maker Paul Baartmans he-le-maal nergens over. Er wordt niets voorgekauwd of zelfs maar gesuggereerd: u mag deze tabula rasa helemaal zelf invullen. Moeilijk is dat trouwens niet, want deze merkwaardige monoliet roept in al zijn koude ongenaakbaarheid bijna als vanzelf allerlei vragen en associaties op.
Ook in de Inkijk in station Weesperplein is er licht. In meerdere betekenissen zelfs, want Casper Braat toont er zijn McJezus'. Deze ruimtevullende installatie is een parodie op een McDonalds-filiaal, waarbij zoveel mogelijk vreetschuur-aspecten zijn verwisseld voor religieuze symbolen. Zo is het lichtgevende gele M-logo een al even lichtgevend geel kruisbeeld geworden, en is het Ronald McDonald-beeld hier een sculptuur van de Here Jezus himself. Het werk levert op ironisch/grappige manier commentaar op zowel massaconsumentisme als op georganiseerde religie en maakt maar weer eens duidelijk dat die twee dingen uiterst dicht bij elkaar liggen. Licht mag dan liefde zijn, die liefde gaat door de maag. Halleluja!
Het lag aanvankelijk in de bedoeling om in de Inkijk in metrostation Wibautstraat het typografische lichtkunstwerk GONE van Domenique Himmelsbach de Vries te tonen. Echter, toen Domenique vorige week na een zes weken durende residency terug in Nederland was, werd hij getroffen door de overweldigende stroom berichten over de vluchtelingencrisis en de reacties daarop uit populistische hoek. Daarop besloot hij een ánder typografisch werk te tonen: een rood-wit-blauwe lichtbak met daarop de tekst Asielzoekers Zijn Okay! Een optimistische (tegen-)stem, maar bovenal van een nuance die tegenwoordig te weinig gehoord wordt. Want asielzoekers zijn heus geen boeven en evenmin zijn het heiligen; het zijn hele gewone mensen met leuke en minder leuke kanten, net zoals wij allemaal. En als wij okay zijn, dan zijn zij dat toch ook?