maandag muziekdag | 12. de tien favoriete platen van matthijs muller

Matthijs Muller: Ruf (onderzeeër van staalwol) | Scott Walker: Tilt

Naar welke muziek luisteren beeldend kunstenaars? Wat voor rustgevende en/of opzwepende klanken klinken in hun atelier? Vandaag de tien muziekfavorieten van Matthijs Muller, met wie wij inmiddels een keer of vijf, zes hebben samengewerkt – recentelijk exposeerde hij nog samen met zijn partner Sonja Karle in de Inkijk-etalagegalerie in metrostation Weesperplein. Matthijs maakt ruimtelijke installaties op basis van 'gewone' materialen die hij op een vervreemdende manier combineert en die hij aldus een nieuw verhaal laat vertellen. De resultaten zijn altijd gelaagd en poëtisch en zitten vol subtiele humor.

Matthijs: "Zo'n afvalrace is altijd moeilijk en deze tien platen zijn werkelijk een kleine selectie. Gelukkig zijn er hier al veel mooie platen voorbij gekomen en ook vele mooie die ik nog niet kende. Graag vul ik aan met mijn keuzes, voor zover die nog niet in de voorgaande lijsten zijn opgenomen. De volgorde zegt niets. Alles blijft in beweging."

1. Nina Hagen Band: Nina Hagen Band – vol ironie en cynisme, gothic-romantiek én levensvreugde. Een plaat die met die opera-uithalen een compleet eigen geluid toevoegde aan de rockmuziek. Een album dat nog steeds staat als een huis.

2. Captain Beefheart & His Magic Band: Trout Mask Replica – met een mengeling van blues, jazz, pop en avantgarde is dit album niet ergens onder te brengen anders dan onder Beefheart zelf. Uniek en geniaal. Tegelijk spontaan en door en door geconstrueerd. Zeer door de zestiger jaren beïnvloed maar ook tijdloos, een peillood voor veel dat daarna gekomen is. Een plaat waar zelfs na al die jaren elke keer opnieuw iets te ontdekken valt.

3. PJ Harvey: Let England Shake – een album met verraderlijk vriendelijk klinkende eigenzinnige melodieën die bij het luisteren naar de teksten over dood en verderf blijken te gaan. Met een gereduceerd palet wordt hier op vriendelijke toon de oorlog verklaard aan geweld.

4. The Fall: Hex Enduction Hour – Mark E. Smith die heel Brits en met een mengeling van onverstoordheid en introvertie een volstrekt eigen geluid produceert. Geen plaat waar je dagelijks naar kunt luisteren maar wel een die altijd weer boven komt drijven.

5. Scott Walker: Tilt – een mooizinger die het mooizingen zat was en besloot zijn fraaie stem in te zetten om met ons de hel te bezoeken. En de hel is toch duizend keer interessanter dan de hemel.

6. John Cage: Nocturne en Variaties voor Prepared Piano / Vera Beths en Reinbert de Leeuw – vanaf de eerste tonen van deze o.a. met isolatiestrips deels gemankeerde piano weet je het weer: het gaat er in het leven om dat je je zwakte tot je kracht weet om te buigen.

7. Joni Mitchell: Blue – niet iedereen kan de stem van Mitchell bekoren maar muzikaal is Blue een dijk van een plaat. Geweldige melodieën met verrassende wendingen en formidabele poëtische teksten. Daarbovenop een subliem gevoel voor de tijdgeest. Het is een wonder dat Mitchell altijd op het tweede plan is blijven hangen waar ze zonder twijfel een podiumplek verdient.

8. J.S. Bach:  Mattheus Passion / Harnoncourt '71 – gelukkig had Bach twee religies: de muziek was die andere. De uitvoering van Harnoncourt uit '71 blijft voor mij de meest evenwichtige.

9. Sophia Gubaidulina: Seven Words, Silenzio, In Croce – Gubaidulina leefde in de voormalige Sovjet Unie en is in 1992 naar Hamburg verhuisd. Haar muziek is zeer devoot, maar modern en met een vleugje Russische traditie. Fijngevoelig, fragiel en intens. Muziek die ook van de toehoorder veel concentratie verlangt.

10. J. Brahms: de 3 strijkkwartetten door het Alban Berg kwartet - met een kwartet is muziek tot zijn essentie is teruggebracht. En waar klassieke muziek klassiek is, zijn deze kwartetten een soort eindpunt. Daarna komt de moderne klassieke muziek, die bij Beethoven inmiddels al begonnen was. Brahms zet met zijn strijkkwintetten nog een keer een dikke vette streep onder de geschiedenis. Op de rand naar verdere abstrahering. Rijk, somber, dreigend, liefdevol en inventief. Uitgevoerd door het Alban Berg kwartet ontstaat een ongelooflijke eenheid met fijngevoel en brutaliteit waar het nodig is.