 |
| Helen Dowling: The Burning Time Slideshow |
Erg veel lijn lijkt er niet te
zitten in de tentoonstelling Close-Up in het Filmmuseum/EYE Amsterdam. En dat, lieve lezertjes, is nu
juist de kracht ervan. De veertien verschillende werken van A
New Generation of Film and Video Artists in the Netherlands
(waaronder enkele
oude bekenden) bieden tezamen
een uiterst brede staalkaart van wat er anno nu zoal mogelijk is in, met en rond
het medium film. Zo zien we videoprojecties met
of zonder omringende installaties naast analoge experimenten met celluloid en/of
old skool filmprojectoren; poëtische of juist zakelijke
vertellingen, soms op meerdere schermen tegelijk, naast pure en
rechtstreeks op de muur geprojecteerde abstractie. Niet alles spreekt ons in
gelijke mate aan – zo vinden we de bijdrage van Florian &
Michael Quistrebert nogal kitscherig – maar het gemiddelde niveau is erg
hoog en het geheel is goed voor twee, drie onderhoudende uren. Hier drie uit
veertien:
Helen Dowling maakt een soort video-gedichten op basis van found footage. In The Burning Time Slideshow gaat ze – deels onderwater geschoten – vakantiefilmpjes van haar nichtje te lijf met allerlei kleurfilters: het zeewater wordt oudroze, snorkelende meisjes veranderen in grijsblauwe waternimfen en een lief pianomuziekje maakt het geheel af. Het resultaat is van een moeilijk te definiëren, glossy schoonheid. Hamza Halloubi maakte met schokkerige lofi-beelden de film Passage, zowel een poëtische mijmering over de laatste levensjaren van schrijver Jean Genet als een niet mis te verstane ode aan radicaal handelen. Lichun Tseng zette voor Jianjian drie ouderwetse 16mm-projectoren op een rij en laat die, deels door elkaar heen, allerlei krassen en (ontwikkel-)vlekken op de zwarte muren projecteren, met een subtiel soort ‘materie-cinema’ tot gevolg. Omdat de drie loops verschillend van lengte zijn is de combinatie van beelden, alsmede die van de begeleidende noise-geluiden, nooit hetzelfde.
Helen Dowling maakt een soort video-gedichten op basis van found footage. In The Burning Time Slideshow gaat ze – deels onderwater geschoten – vakantiefilmpjes van haar nichtje te lijf met allerlei kleurfilters: het zeewater wordt oudroze, snorkelende meisjes veranderen in grijsblauwe waternimfen en een lief pianomuziekje maakt het geheel af. Het resultaat is van een moeilijk te definiëren, glossy schoonheid. Hamza Halloubi maakte met schokkerige lofi-beelden de film Passage, zowel een poëtische mijmering over de laatste levensjaren van schrijver Jean Genet als een niet mis te verstane ode aan radicaal handelen. Lichun Tseng zette voor Jianjian drie ouderwetse 16mm-projectoren op een rij en laat die, deels door elkaar heen, allerlei krassen en (ontwikkel-)vlekken op de zwarte muren projecteren, met een subtiel soort ‘materie-cinema’ tot gevolg. Omdat de drie loops verschillend van lengte zijn is de combinatie van beelden, alsmede die van de begeleidende noise-geluiden, nooit hetzelfde.