Aan de rand van een bulderende oceaan, in sobere witte huisjes tussen zwarte
rotsen, wonen enkele jongens van een jaar of tien met hun bleke, emotieloze moeders. Van vaders en/of dochters geen spoor. De jongens krijgen een zeewier- en wormenprut te eten en
inktzwarte medicijnen toegediend, om vervolgens te worden onderworpen aan akelige medische ingrepen in een vochtig, door zeewind en –zout aangevreten hospitaaltje. Patiëntje Nicolas gaat op onderzoek uit en ontwikkelt een
band met één van de verpleegsters, maar wat er verder precies gebeurt? En
waarom? Het duistere Évolution (Lucile
Hadžihalilović), momenteel te zien in EYE Amsterdam, is een
cinematografische puzzel zonder eenduidige oplossingen. En, dankzij de wonderschone beelden
en de hele fijne elektronische soundtrack, een lust voor oog en oor.
Maar met Charles Darwin heeft dit alternatieve ecosysteem niet veel van
doen. Alhoewel...