In 1982 was multimedia-kunstenaar Laurie
Anderson verantwoordelijk voor één van de meest onwaarschijnlijke
hitsingles ooit: Oh Superman, afkomstig van de prachtplaat Big
Science. Haar werkwijze is sindsdien niet veel veranderd: over een mild experimentele begeleiding op basis van basaal keyboard- en vioolspel,
vertelt ze met een zeer secure dictie korte, beeldende verhalen waarin
persoonlijke ervaringen worden vermengd met maatschappelijke
en (taal-)filosofische beschouwingen. Haar nieuwste project voegt daar een
cinematografische component aan toe: het uit animaties, opgepoetste super 8mm- en telefoonbeelden opgebouwde Heart Of A Dog is
een fragmentarisch en associatief filmessay over het verlies van dierbaren en hoe daar mee om te gaan. Anderson's voice over
verhaalt over het verscheiden van haar geliefde hondje Lolabelle, haar
afstandelijke moeder, vriend en kunstcollega Gordon Matta-Clark en – tussen
de regels door – van echtgenoot Lou Reed. In de eerste, zeer
sterke helft van de film wordt het vasthouden van herinneringen aan de
overleden terriër verweven met de obsessieve manier waarop de Amerikaanse overheid na
nine eleven zoveel mogelijk de bewegingen van haar burgers begon vast
te leggen. In de tweede helft haalt Anderson er het Tibetaanse
Dodenboek bij en verliest zij zich net wat te lang in vage spirituele
bespiegelingen. Jammer, want daarmee raakte ze ook óns even kwijt. Heart Of A Dog is een gevoelvol filmgedicht dat – zoals het een in memoriam betaamt – een ode is aan het leven en de liefde. Zeer de moeite waard, alleen al vanwege dat pianospelende hondje...