maandag 16 mei 2016

oh superdog



In 1982 was multimedia-kunstenaar Laurie Anderson verantwoordelijk voor één van de meest onwaarschijnlijke hitsingles ooit: Oh Superman, afkomstig van de prachtplaat Big Science. Haar werkwijze is sindsdien niet veel veranderd: over een mild experimentele begeleiding op basis van basaal keyboard- en vioolspel, vertelt ze met een zeer secure dictie korte, beeldende verhalen waarin persoonlijke ervaringen worden vermengd met maatschappelijke en (taal-)filosofische beschouwingen. Haar nieuwste project voegt daar een cinematografische component aan toe: het uit animaties, opgepoetste super 8mm- en telefoonbeelden opgebouwde Heart Of A Dog is een fragmentarisch en associatief filmessay over het verlies van dierbaren en hoe daar mee om te gaan. Anderson's voice over verhaalt over het verscheiden van haar geliefde hondje Lolabelle, haar afstandelijke moeder, vriend en kunstcollega Gordon Matta-Clark en – tussen de regels door – van echtgenoot Lou Reed. In de eerste, zeer sterke helft van de film wordt het vasthouden van herinneringen aan de overleden terriër verweven met de obsessieve manier waarop de Amerikaanse overheid na nine eleven zoveel mogelijk de bewegingen van haar burgers begon vast te leggen. In de tweede helft haalt Anderson er het Tibetaanse Dodenboek bij en verliest zij zich net wat te lang in vage spirituele bespiegelingen. Jammer, want daarmee raakte ze ook óns even kwijt. Heart Of A Dog is een gevoelvol filmgedicht dat – zoals het een in memoriam betaamt – een ode is aan het leven en de liefde. Zeer de moeite waard, alleen al vanwege dat pianospelende hondje...