pink swans

 Michael Gira, punk rock cowboy en Swans-voorman  |  de hoes van The Glowing Man

Vorige maand was er de nodige reuring om de digitale release, en vandaag ligt-ie officieel in de winkels: A Moon Shaped Pool van Radiohead. Hij begint goed (met name Daydreaming is een juweel) maar tijdens de tweede helft beginnen de futloosheid en de huilie huilie-vocalen zich toch enigszins te wreken. Er zijn mensen die Radiohead, omdat ze naar verluidt hun experimentele muziek aan een groot publiek weten te slijten, ‘de Pink Floyd van de 21ste eeuw’ noemen. Nu valt het met dat ‘experimentele’ best wel mee (of tegen, zo u wilt) en voor zover de vergelijking überhaupt opgaat, betreft dat de Pink Floyd vanaf Dark Side of the Moon (uit 1973), één van de bestverkochte elpees ooit.

Een hedendaagse band die ons inziens minstens zozeer voor het predicaat ‘21ste eeuwse Pink Floyd’ in aanmerking komt is Swans. Net als Pink Floyd ten tijde van Meddle (uit 1971 en o zo veel spannender dan Dark Side...) excelleert Swans in groots opgezette ‘concept-albums’ vol uitgesponnen songs suites met lange, instrumentale partijen en een (jawel!) behoorlijk experimenteel karakter. Maar dan veel duisterder en heel veel heftiger. Toevallig brengen ook Swans vandaag een nieuw werkstuk uit: The Glowing Man, hun derde driedubbelelpee op rij. Nog steeds geldt: “Waarom twee akkoorden gebruiken als het ook met één kan?” En: “Waarom een motief maar drie minuten spelen als je het ook in tien, twintig minuten lang volledig kunt uitwonen?” Voordeel van dat laatste is dat de luisteraar rustig even weg kan lopen om koffie in te schenken of een plasje te doen: grote kans dat bij terugkomst nog steeds dezelfde riff klinkt... Zo nu en dan wordt er een allesverzengende gitaarmuur opgetrokken en blèrt voorman Michael Gira uit volle borst (en tegen het valse aan) zijn sjamanistisch aandoende mantra’s, maar ook klinken de nummers regelmatig bijna ingetogen. Voor hun doen dan hè, het blijven natuurlijk de Swans... The Glowing Man is even repetitief en nauwelijks minder heavy dan zijn voorgangers, maar kent ook momenten van majestueuze en/of subtiele schoonheid en eindigt zowaar met een optimistisch klinkende meezinger. En dat alles in een geluidsbeeld zo wijds als een Amerikaanse prairie in het melkwitte licht van de volle maan. Waanzinnige plaat.