carla > lydia

Voor het derde jaar op rij deed no wave-icoon Lydia Lunch gisteravond de leukste venue van Amsterdam aan. Dit keer niet om met haar geweldige ensemble Retrovirus een selectie opzwepende nummers uit haar alweer meer dan vijfendertig jaar durende carrière te spelen, maar om ons – ondersteund/afgewisseld door de inventieve drummer Weasel Walther – op een spoken word-voordracht te trakteren. Omdat we normaal gesproken niet zoveel geven om songteksten en nog minder om stand up-poetry, waren onze verwachtingen niet bijster hoog gespannen. Het moet gezegd: het viel alleszins mee. Door een uitgekiend gebruik van galm- en noise-effecten genereerden Lunch en Walther voldoende muzikaliteit om de volle drie kwartier lang te blijven boeien. Veel interessanter vonden we voorprogramma Carla 'Evangelista' Bozulich. Gewapend met niet meer dan een vervormde basgitaar, een loop station en haar uitermate expressieve stem (oh ja, en een vent die voorzichtig de bekkens beroerde gedurende een deel van de set) werkte ze zich in een klein half uurtje door een vijftal even uitgesponnen als vage abstracte songs. Met een minimum aan instrumentbeheersing maar een maximum aan expressie wist Bozulich steeds meer spanning op te bouwen, die tot ontlading kwam in een zinderende uitvoering van Baby, That’s The Creeps (2006). Dit nummer alleen al was de bescheiden entreeprijs meer dan waard. De fijne eighties-dansplaatjes achteraf, het bier en het goede gezelschap deden de rest.