nieuwe website

Na pakweg vijftien jaar – minstens drie eeuwigheden in internet-termen – werd het hoog tijd voor een nieuwe Polderlicht-website. Eentje die mee kan in het huidige tijdsgewricht en (dus) fatsoenlijk functioneert op telefoon en tablet. Indeling en vormgeving zijn anders, maar ook op de nieuwe site zullen we met enige regelmaat blogstukjes plaatsen over exposities, films, muziek en niet te vergeten onze eigen projecten. Ook het adres blijft hetzelfde: www.polderlicht.com. Zien we u daar?

diamanda: all the way

Ouwe kraai brengt driedubbelelpee uit vol krakkemikkig gezongen songs uit The American Songbook en Nederlandse ‘popprofessoren’ doen er hun voorspelbare jubelende zegje over op radio en TV. Veel interessanter zijn de twee platen vol Amerikaanse standards die onlangs door de Grieks-Amerikaanse zangeres en stemkunstenares Diamanda Galás zijn uitgebracht. Ook Galás doet die songs geweld aan – en niet zo’n klein beetje óók. Ze gaat ze te lijf met een stembereik van bijna zes (!) octaven en een fenomenale pianobeheersing en ‘verbouwt’ het all American repertoire tot het amper nog herkenbaar is: “You keep breaking it and breaking it and breaking it and desiccating it and putting it back together until it becomes a new life form.” Geen makkelijke kost maar wát een power en wát een waanzin zeggingskracht! Geef dat mens een Nobelprijs!

hemellichamen

De Amsterdamse Oude Kerk, in de Reformatie gestript van alle Roomsche mooimakerij en sindsdien gekenmerkt door een strenge eenvoud, is even imponerend als immens. Exposeren in deze gotische kathedraal is tricky: het getoonde legt het al gauw af tegen de overweldigende dimensies en ruimtelijkheid van de kerk. Naar onze mening geldt dat ten dele ook voor de ‘verticale expositie’ die Marinus Boezem er heeft ingericht. Waarom u toch moet gaan is dit: als een soort rode draad in de tentoonstelling liggen her en der grote gebroken spiegels op de stenen vloer. Erg origineel klinkt dat misschien niet, maar het effect is groots. De gefragmenteerde manier waarop het kerkinterieur wordt weerspiegeld roept allerlei associaties op, van Picasso’s kubistische aanval op de werkelijkheid tot Jan Wolkers’ Nooit Meer Auschwitz-monument in het Wertheimpark – en dan heet het werk ook nog eens Meteorieten. In een gebouw waarvan de architectuur er in alles op is gericht om de blik naar boven te leiden doen die spiegelscherven zowel het tegenovergestelde als – indirect – precies hetzelfde, plus dat ze de ogen openen voor allerlei details die eerder niet opvielen. Zoals de werkelijkheid soms ‘echter’ kan lijken op een computerscherm, zo tonen Boezems Meteorieten de Oude Kerk scherper, intenser. Nog te zien t/m aanstaande zondag eind april.

matter enz.

De Japanse fotograaf Daisuke Yokota belicht zijn fotorolletjes met diverse lichtbronnen, dus zonder echte ‘foto’s’ te maken, om ze vervolgens aan allerlei experimentele ontwikkeltechnieken te onderwerpen. De aldus ontstane beelden doen denken aan gruizige vloeistofdia’s vol psychedelische kleurencombinaties. Yokota drukt die fotorollen integraal af op lange stroken papier die, verfrommeld en in grote getale over een soort waslijnen gehangen, tesamen een ruimtevullende installatie vormen waar het publiek zich doorheen moet wurmen (Matter). Vanaf daar gaat Yokota verder: bij wijze van performance verbrandde hij een hele berg fotoafdrukken (Matter/Burn). Hij maakte foto’s van het proces en drukte die vervolgens in zwart-wit (maar vooral veel zwart) af op talloze fotoprints, verkreukelde die en gooide ze op een hoop: het resultaat oogt, niet geheel verwonderlijk, als een berg verkoolde resten (Matter/Vomit). Wij zeggen: gaat dat zien in FOAM Amsterdam! (En pik dan meteen even Los Alamos van William Eggleston mee: fijne, volvette kleurenfoto’s uit de sixties van het mythische Amerika van diners en tankstations, zoals we dat zo goed kennen uit Paris, Texas en o zo veel andere speelfilms.)

glaswerk

Vandaag waren we na lange tijd weer eens in de kerk. Maak u geen zorgen, we waren er voor kunst. In de protestantse Willem de Zwijgerkerk in Amsterdam-Zuid, een sober doch stijlvol gebouw uit de jaren ‘30 van de vorige eeuw, wordt het voorportaal sinds enige jaren gescheiden van de eigenlijke gebedsruimte door een 13-delige glazen schuifwand. Dat scheelt aan stookkosten en maakt het mogelijk dat voorportaal voor meer wereldse zaken te verhuren – een centenkwestie dus: kerken hebben het tegenwoordig moeilijk. Een nadeel had die glaswand óók: hij was slecht zichtbaar en er liep nogal eens iemand tegenaan. De oplossing kwam van MMC (Mieke) Schobbe, die een even decoratieve als symbolische oplossing bedacht: met matte folie en gekleurde glasverf ‘tekende’ zij geometrische, perspectivische vormen op de glasplaten waardoor die een veel zichtbaardere afscheiding werden. Tegelijkertijd, en dat mag een paradox heten, lijken de glaspartijen nu op deuren die openstaan. Open én dicht, afgescheiden én toegankelijk, en dat op hetzelfde moment. Profaan en sacraal lopen in elkaar over... en toch ook weer niet. De glaspartij werd vandaag, aansluitend op de dienst, ‘geopend’ met een praatje en een drankje en warm onthaald door de aanwezigen. En we zagen dat het goed was.

kunstenaars kiezen

Als alleen beeldend kunstenaars zouden mogen stemmen zouden regering en Tweede Kamer er na 15 maart héél anders uitzien. Tenminste, als we deze peiling mogen geloven. De uitslag, en dat zal u niet verbazen, vertoont enige overeenkomst met onze eigen voorkeuren, al had de Partij voor de Dieren best een paar zetels meer mogen hebben ten koste van D'66 of, beter nog, het CDA. Uiteraard komt de PVV niet meer terug in de Kamer. Het enige echte smetje zijn die zes zetels voor de VVD... zijn we Halbe de Sloper vergeten, jongens?

inkijk | inkijk

Het houdt niet op, niet vanzelf. Dit weekend zijn weer nieuwe exposities ingericht in onze ondergrondse Inkijk-etalagegalerieën. Voor zover er sprake is van thematische overeenkomst tussen de twee betreft het de waarde die aan personages wordt toegekend op basis van hun (re-)presentatie naar buiten. Aanzien dus – of het gebrek daaraan. In Hi Ho Silver!, de op het eerste gezicht vrolijk ogende, figuratieve installatie van Peter Bastiaanssen in de Inkijk in metrostation Weesperplein, ligt het zwarte paard van Tonto morsdood in een tulpenveldje. Tonto was de indiaan die als sidekick diende voor The Lone Ranger, de gemaskerde stripheld die in het Wilde Westen streed voor gerechtigheid en daarbij de meest halsbrekende toeren uithaalde op zijn zilverwitte paard Silver. Terwijl de populaire Silver in een eigen stripserie mocht opdraven kreeg het paard van Tonto, dat hetzelfde gevaarlijke leven leidde als Silver en al net zoveel ontberingen moest doorstaan, niet eens een naam toebedeeld. En nu is Tonto's horse with no name dood en begint het Silver te dagen dat-ie al die tijd alleen aan zichzelf heeft gedacht en zijn collega nooit de credits heeft gegund die hij (of zij, want zelfs het geslacht was niet gedefinieerd) verdiende...

Aan credits geen gebrek bij popidool Justin Bieber. Zijn songs, looks, affaires, geruchten, schandaaltjes – elke scheet van de jonge Canadese zanger wordt welwillend opgesnoven door een wereldwijd leger jonge fans. Zijn imago is miljoenen waard en wordt zorgvuldig in stand gehouden en waar nodig bijgestuurd. Met succes: zo zijn Bieber’s eerste schreden richting een ‘volwassener’ muzikale koers gehonoreerd met een optreden op Pinkpop – en wat moet zo'n playbackende nepperd nou tussen de échte rockers? Roem betekent macht, zeker in deze tijden van social media. En macht kan eng uitpakken zoals iedereen weet. Wat nu als die Bieber zijn roem zou aanwenden om meer macht te vergaren? Casper Braat, die naar eigen zeggen een haat-liefdeverhouding met Justin Bieber en diens muziek heeft, wijdde er een hele serie ironische maar perfect uitgevoerde kunstwerken aan, waaronder lichtbakken (Bieber als flirtende Adam naast een besmuikte Eva in het paradijs), olieverfschilderijen (Bieber als ware hij Bono himself op audiëntie bij de paus) en een heus marmeren borstbeeld (Bieber als Caesar.) A New Devotion is te zien in de Inkijk in metrostation Wibautstraat. Overwin uw Bieberitis, maak een selfie met Justin en voel u weer zestien jaar jong!

i will survive (hey hey!)

Michel Houellebecq en Iggy Pop

In 1991 schreef Michel Houellebecq, berooid, eenzaam en vechtend tegen depressie en alcoholisme, Rester Vivant - Methode, een soort zelfhulpboek voor lotgenoten. Hij stelde daarin dat een kunstenaar niet tegen rampspoed en tegenslag moet vechten maar die energie enkel en alleen dient te steken in zijn kunst. Want life is nu eenmaal een bitch en beter wordt het tóch niet meer... Houellebecq wist daarna in elk geval zichzelf als een soort Munchausen uit het moeras te trekken en behoort inmiddels tot Frankrijks bekendste schrijvers. Momenteel draait To Stay Alive - A Method (a feelgood movie about suffering) in de bioscoop. Daarin draagt 'the Godfather of Punk' Iggy Pop met sonore stem stukken uit Houellebecqs boek voor en maken we kennis met drie andere getroebleerde zielen die zich dankzij hun kunst psychisch en maatschappelijk ternauwernood staande weten te houden. De film is fraai geschoten en zeer de moeite van het bekijken waard maar wil misschien nét iets te graag de mythe van de onbegrepen, lijdende kunstenaar uitventen. Heet de enige fictieve figuur daarom Vincent?

toon nederlandsche waar, dan helpen wij elkaar

Lillian Vlaun: 12°32'19.7''N 70°3'47.5''W  |  Jonas Vorwerk: Lightstudies

Nog geen half jaar geleden leek ons etalagegalerieënproject in de Amsterdamse ondergrondse op sterven na dood. De Inkijk in station Waterlooplein werd in oktober ontruimd, de andere twee zouden snel volgen. In december organiseerden we daarom een afscheidsborrel voor alle ex-exposanten en we brachten een terugkijkbrochure uit. Maar de geplande renovatiewerkzaamheden aan ‘onze’ stations Wibautstraat en Weesperplein zijn flink vertraagd en het zou zo maar eens kunnen gebeuren dat één van onze twee Inkijken 2018 gaat halen. En da’s nog niet alles: het Gemeentelijk Vervoerbedrijf heeft ons een nieuwe ruimte aangeboden in metrostation Van der Madeweg! De publiekshal van dit bovengrondse overstapstation is niet de meest levendige van de Oostlijn maar dat wordt ruimschoots goedgemaakt door de frisse uitstraling van de nieuwe galerieruimte. Die heeft maar liefst twee glazen puien, waarvan één aan de straatkant. Mede gezien de hoogte (zes meter!) hebben we ervoor gekozen om hier inflatable kunst van monumentale proporties te tonen: Robert Roelink zal gedurende één jaar om de vier maanden een nieuwe expositie inrichten (mits het GVB de ruimte niet tussentijds verhuurt) en dan zien we weer verder. Omdat ruimte en aanpak afwijken noemen we deze etalagegalerie niet óók Inkijk maar Made in Holland – een geintje (of, zo u wilt, een dikke ironische middelvinger naar het opkomend nationalisme waarvan de meeste pleitbezorgers niks van hedendaagse kunst moeten hebben.) We houden een slag om de arm maar met een beetje mazzel openen het vers gerenoveerde station Van der Madeweg én galerie Made in Holland ergens eind maart / begin april. Maar first things first: eind volgende week maken de dynamische lichtkubus van Jonas Vorwerk en de mild vervreemdende 'rotsblokken'-installatie van Lillian Vlaun plaats voor twee nieuwe exposities in onze ‘oude’ Inkijken in de metrostations Weesperplein en Wibautstraat. We houden u op de hoogte.

'de explosie kwam van rechts'

De titel hierboven komt van een tijdens zijn 'nucleaire' periode gemaakt schilderij van de Italiaanse kunstenaar Enrico Baj (1924 – 2003) van wie momenteel een retrospectief in het Cobramuseum te zien is. Play As Protest maakt nostalgisch naar een overzichtelijkere tijd, nog niet eens zo lang geleden, toen links en rechts nog duidelijk goed en fout waren, pacifisme en protest de norm vormden en er nog ongegeneerd idealistische en/of maatschappijkritische kunst werd gemaakt. Baj richtte zijn pijlen op de bourgeoisie, het fascisme, de atoomwedloop, het ‘militair-industrieel complex’, de voortschrijdende industrialisering, de elite* en in de laatste jaren van zijn leven op mediamagnaat, politicus en ‘proto-Trump’ Berlusconi. Zijn werk vormt daarmee een alternatieve geschiedschrijving van Italië vanaf de Tweede Wereldoorlog tot en met de opkomst van het neoliberalisme – en voor een goed begrip zijn de begeleidende teksten essentieel. Dat moge allemaal zwaar klinken, maar de bijna honderd getoonde schilderingen en collages zijn vrijwel allemaal hartstikke kleurrijk en vrolijk, soms op het uitbundige af: Baj wist uiterst serieus engagement te vatten in werk waar het maakplezier zowat vanaf spat – kom daar nog eens om tegenwoordig.

waarheen vanaf hier...

Neonobject van Yael Bartana bij Stigter van Doesburg  |  Video van Paulien Oltheten bij Annet Gelink 

Zes gerenommeerde galerieën in de Amsterdamse Jordaan hebben hun handen ineen geslagen en een bijzondere simultaantentoonstelling met een overkoepelend thema geïnitieerd. Er werd een onafhankelijke curator aangesteld die vijfentwintig kunstenaars uit de zes verschillende ‘stallen’ gelijkelijk verdeelde over alle galeries. Een uniek geval van solidariteit in moeilijke (kunst-)tijden. Passend, want ‘solidariteit’ (of het gebrek daaraan) vormt één van de thema’s in de tentoonstelling Where Do We Go From Here? die, naast commentaar, mogelijke antwoorden poogt te bieden op de huidige neoliberale/egoïstische en populistische/xenofobe tijdgeest. Ondanks de zware gesamt-thematiek resulteert Where Do We Go From Here? in een uiterst prettige, afwisselende kunstwandeling. Naast schilderijen, fotografie, installaties zagen we een aantal erg sterke videowerken. We lichten er een paar uit:

1. Van Paulien Oltheten is een aantal videofilms te zien die zij maakte in die Europese lidstaten waar het economische tij niet meezit en de lasten van de globalisering het meest voelbaar zijn, zoals Griekenland en Macedonië. Zo zien we een Griekse vrouw op leeftijd die moppert op de migranten die ‘s avonds in haar portiek rondhangen en daar allerlei etensresten achterlaten. Want zij moet dat allemaal weer opvegen! Ook fraai: sjofel geklede bejaarden die fitnessen op/aan een houten zitbank waar Kapitalism op staat gespoten. De films combineren een frisse blik met mededogen.
2. Eén van de onderdelen van Cristina Lucas' multimedia-installatie Surplus Value is een registratie van de veiling van de originele manuscripten en proefdrukken van Karl Marx bij Sotheby’s. Das Kapital ging voor kapitalen de deur uit...
3. Het laatste en misschien wel beste werk dat we zagen is Tear Down and Rebuild van Jasmina Cibic. In het voormalige Paleis van de Yoegoslavische Federatie in Belgrado, een fantastisch staaltje stalinistische architectuur vol kleurrijke mozaïeken, gaan vier stijlvol, zij het wat ouderwets geklede vrouwen een debat aan over architectuur. Het opbouwen of juist neerhalen van architectuur blijkt een beproefde manier om staatsideologieën (communistisch, kapitalistisch, fascistisch, islamitisch) uit te dragen. De wat overdreven acterende dames putten daarvoor uit citaten uit toespraken van uiteenlopende figuren als Albert Speer, Adolf Hitler, Frank Lloyd Wright, Margaret Thatcher en Ronald (‘Tear down that wall!’) Reagan. Hier het eerste stukje van vijftien fascinerende minuten.

danny o'really RIP

Tijdens hun korte bestaan – we spreken 1999/2000 – was noiserock-trio Blisters, bestaande uit drummer Marc Hurkmans, zanger/gitarist Ivica ‘Razorblade Jr’ Kosavic en gitarist Danny O'Really, de beste band van Amsterdam en misschien wel van de wereld. Terwijl Marc en Ivica nog jarenlang enigszins vergelijkbare muziek bleven maken of dat nog steeds doen, zocht Danny het al gauw in obscuurdere regionen. Het optreden dat hij met zijn trio Labdog en filmmaker Jaap Pieters gaf tijdens ons allereerste Polderlicht-evenement (2001) vormde een vroeg hoogtepunt in onze organisatie-historie. Ook Labdog was geen lang leven beschoren en Danny zocht zijn heil steeds meer in electronische herrie experimenten, culminerend in het bizarre album An Evening With... Hoe far out ook, het was altijd een genot om die sympathieke en coole Brit zijn (bas-)gitaar – en soms meerdere tegelijk – te zien geselen. Danny werd vader, vond werk in een Berlijnse geluidsstudio, en we verloren hem uit het oog. Vandaag bereikte ons het bericht dat hij afgelopen zaterdag aan kanker is overleden. De wereld is een stukje stiller geworden... godverdomme!

inkijk | inkijk

Lillian Vlaun: 12°32'19.7''N 70°3'47.5''W   |   Jonas Vorwerk: Light Studies

Kent u de mop van die etalagegalerie die moest sluiten? De renovatiewerkzaamheden aan de Amsterdamse metrostations van de zgn. Oostlijn liggen in no time hopeloos achter op schema. Ons hoort u daarover niet klagen, want dat betekent dat afgelopen weekeinde ‘gewoon’ weer een nieuwe expositie in onze Inkijkgalerie in station Wibautstraat kon worden ingericht: 12°32'19.7''N 70°3'47.5''W van Lillian Vlaun. De coördinaten in de titel verwijzen naar Lillians geboorte-eiland Aruba, waar zij merkwaardige blauwroze rotsblokken op het strand ontdekte. Gefascineerd door deze vreemd gekleurde rotsen ging ze op onderzoek uit naar de herkomst ervan, om tot de nogal ontnuchterende bevinding te komen dat die stenen daar alleen maar lagen om stranderosie te voorkomen. Wat begon met opwinding eindigde dus enigszins met een kater – en het is precies die discrepantie die Lillian in haar werk poogt te ‘vangen’. Maar ook voor wie deze achtergrond niet kent oogt 12°32'19.7''N 70°3'47.5''W, bestaande uit papier maché ‘rotsblokken’ die beplakt zijn met precies die kleurige texturen die hun geheimzinnige inspiratiebronnen op Aruba kenmerken, uiterst intrigerend.

Aan Jonas Vorwerk dit keer de beurt om in de Inkijk in station Weesperplein te exposeren. Jonas, vorig jaar één van de zeven exposanten(-duo’s) in onze expositie Lichtbaden, experimenteerde afgelopen jaar met computercodes en zelfgenererende systemen. Dat resulteerde in een serie 'lichtschilderijen': panelen met daarop reeksen aan- en uitfloepende ledlichtjes, die als een soort grove pixels een continue bewegende compositie vormen. In dezelfde stijl maakte Jonas voor de Inkijk een forse kubus. De lichtpatronen lopen door over alle zijdes: het hele ding is dus feitelijk één doorlopend 'canvas'. Light Studies valt op, is kleurrijk en lééft. Beide exposities zijn te zien tot en met vrijdag 3 maart. En daarna zien we wel weer verder...

nb Het was een weekend waarin we onze aandacht moesten zien te verdelen tussen de ondergrondse en de underground. In Paradiso traden, tussen zaterdag 12.00 uur en zondag 12.00 uur, maar liefst tachtig (!) acts uit de ‘alternatieve’ Nederlandse muziek-scene aan. In de zeven, acht uur die we van die strak georganiseerde 24 uurs-marathon hebben meegekregen zagen we goede tot geweldige optredens van HWRH, Kanipchen-Fit, The Ik Jan Cremers, The Sweet Release Of Death, Zea, Deutsche Ashram, Blue Crime, Katadreuffe en – als slagroom op de taart – het nimmer teleurstellende en altijd van speelplezier overlopende The Ex. Mede dankzij de vele aanwezige vrienden en bekenden en de fantastische sfeer ontpopte Van Onderen zich tot een volstrekt unieke nieuwjaarsreceptie. Volgend jaar weer, graag!

woordwaarde

HIPSTERHOND Tibbie voor de WOORDPARADE (foto: Alex de Vries)

INKIJKKUNST. ETALAGEEXPO. CULTUURRAAM. KUNSTSCHOUW. TAALGALERIE. WOORDENTOKO. SPREUKENHOK. WOORDENRAAM. KRETENKRAAM. TAALTENTOON. WOORDWINKEL. LETTERARENA. TAALBORDEEL. WOORDCORNER. GEZEGDESHOP. TEKSTOPSLAG. TAALARCHIEF. WOORDPARADE. TAALINZICHT. WOORDKUNDIG. TAALZUCHTIG. LINGUÏSTIEK. TERMENKUNST. TAALCONCEPT. TAALHYBRIDE. METROSPRAAK. ONDERGRONDS. SUBWAYKUNST. HALTEPLAATS. WOORDENSTOP. LACHTEKSTEN. SPREEKHUMOR. TAALPARODIE. LEIPSCHRIFT. WOORDENWAAN. GEINSCHRIFT. TAALPLEZIER. LETTERHUMOR. ONZINZINNEN. LETTERGEKTE. WOORDGRAPJE. LETTERENLOL. TEKSTMOPPEN. SPOTWOORDEN. SCHERTSTAAL. GEINWOORDEN. WOORDONGEIN. LETTERGELUL. LINGUAFILIE. TELRAAMTAAL. LETTERCONTO. OPTELTERMEN. GETALLENMAN. NUMMEROLOOG. WOORDENBOER. TAALKUNDIGE. LETTERLEIPO. SCRIPTOMAAN. FRASENMAKER. TAALMAFKEES. TEKSTKEIZER. SYNONIEMMAN. PRIETPRATER. TAALARTIEST. LETTERENGEK. ONGEINPONEM. TAALGRAPJAS. ELFLETTERIG GENOOTSCHAP. PJ ROGGEBAND: 'ONDERWERELD’ ... nog elf dagen te zien in Etalagegalerie Inkijk, metrostation Weesperplein.

wit goud(a)

Children Of The Light | Krista van der Wilk | Mike Rijnierse & Jan Trützschler van Falkenstein (foto's: André Groeneveld)

Amper twee dagen nadat we ons jaarlijstje hebben gepost lopen we tegen het beste lichtkunstwerk van het jaar aan: Diapositive 1.2 van Children Of The Light (Christopher Gabriel en Arnout Huiskamp) in de Goudsche Jeruzalemkapel. Het werk is een traag ronddraaiende cirkel van ruim twee meter doorsnee die, begeleid door een sfeervolle ambient-geluidsband, om beurten licht naar buiten of naar binnen schijnt. Dat én een fijne nevel maakt dat de open cirkel een gesloten filter lijkt, alsof er een dun doek over is gespannen, afwisselend lichter en donkerder dan de lucht eromheen: in zekere zin wordt de leegte zichtbaar gemaakt. Het koste ons moeite om ons los te rukken van deze bedwelmend mooie lichtinstallatie. Diapositive 1.2 is onderdeel van LichtKunstGouda, een klein maar fijn lichtkunstevenement dat voor haar vijfde editie exclusief heeft gekozen voor werk met wit licht. Sommige bijdragen zagen we al eerder of toonden we zowaar zelf – zoals ZEN van Paul Baartmans. Afgezien van een enkel zo-zowerkje zien we eigenlijk alleen maar goed spul: naast dat van Children Of The Light werden we met name heel erg blij van de knetterende, extreme nabeelden veroorzakende TL-installatie \/\//\/\#2 van het duo Mike Rijnierse & Jan Trützschler van Falkenstein en de zéér minimalistische video Replaced Light van Krista van der Wilk. LichtkunstGouda bewijst maar weer eens dat het ook bij lichtkunst primair om kwaliteit en zeggingskracht gaat, en niet om grote formaten en/of een bombardement aan kleurtjes.

jaarlijssie

Machinespektakel @ Stedelijk Museum, Amsterdam  |  het ruimteschip in Arrival

In navolging van zowat alle muziek-/filmtijdschriften en -websites hebben ook wij van Polderlicht een volkomen subjectief overzicht opgesteld van wat we in 2016 goed, boeiend, leuk, spannend en/of inspirerend vonden. Het aanbod is tegenwoordig gigantisch en niet of nauwelijks bij te houden, maar we doen ons best...  We bezochten dit jaar een 70-tal tentoonstellingen en kunstgerelateerde zaken, waaronder enkele in het buitenland. En met dank aan de Cineville-pas zaten we gemiddeld één komma twee keer per week in een hoofdstedelijke bioscoop. Alleen wat betreft concerten en platen was onze 'oogst' dit jaar wat beperkter. In min of meer willekeurige volgorde:

KUNST
1. Machinespektakel @ Stedelijk Museum Amsterdam – de machines van Jean Tinguely bewegen vaker niet dan wel, dus met dat ‘spektakel’ valt het wel mee (of tegen, zo u wilt) maar de imponerende totaalinstallatie Mengele Tozentanz in de verduisterde erezaal maakt dat helemaal goed. Dan maar even geduld hebben. Nog te zien t/m 5 maart a.s.
2. Close-Up @ EYE Filmmuseum. Veertien totaal verschillende werken, tezamen een uiterst brede staalkaart van wat er anno 2016 zoal mogelijk is in, met en rond het medium film.
3. Olafur Eliasson @ Versailles (F). Tussen de drommen zich aan barok klatergoud vergapende toeristen zochten en vonden we een tiental ‘Eliassons’, de één wat indrukwekkender dan de ander. Voor het fijne Trendbeheer schreven we een uitgebreid verslag.
4. Theo Jansen & Zoro Feigl @ Verbeke Foundation, Kemzeke (B). Eindelijk kwam het er een keer van en waren we in de gelegenheid om Geert Verbeke’s ruige openluchtmuseum vol – soms halfvergane – sculpturen en installaties te bezoeken. Jansens strandbeesten en Feigls kinetica waren er volkomen op hun plek, en de rest was ook niet verkeerd.
5. Big Art @ v/h Diamantbeurs, Amsterdam. Een fijne no nonsense-tentoonstelling tijdens de nogal pretentieuze Amsterdam Art Week. Uiterst gevarieerd, voornamelijk ruimtelijk, groot (en wat minder groot) werk.
6. Anish Kapoor @ Rijksmuseum, Amsterdam – lekker viezige vleeshompen in de eregalerij.
7. GesammttkkunnsttMeshuggahhLaandtttt @ Witte de With, Rotterdam – een even maffe als innemende teddyberen-uitstalling van sixties-icoon Charlemagne Palestine.
8. Daniël Buren @ Fondation Louis Vuitton, Parijs – kleurrijke ingreep in glossy kunstpaleis resulteerde in nóg een Trendbeheer-verslag.
9. Neonmuseum @ Warschau (P) – piepklein maar charmant.
10. Metrostations @ Napels (I) – de mooiste metrolijn ter wereld?

CINEMA
1. Arrival – bezoek uit de ruimte leidt tot een onderhoudend lesje in wat taal in essentie is: een stelsel van afspraken, gebaseerd op sociale codes. Science fiction meets Ludwig Wittgenstein meets melodrama, zoiets.
2. Évolution - een cinematografisch raadsel zonder eenduidige oplossingen, over een alternatief maritiem ecosysteem dat met Charles Darwin niet veel van doen heeft. Of?  
3. I, Daniel Blake – misschien wel de belangrijkste film van het jaar. Boze witte man (en dito vrouw), gemangeld tussen uitkeringsinstantie en voedselbank. De voltallige Rutte-kliek zou deze film verplicht (en desnoods liefst vastgebonden op een stoel) twintig keer achter elkaar moeten kijken.
4. Nocturnal Animals – twee verhaallijnen die door, langs en over elkaar heen goed zijn voor een even intrigerende als oogstrelende puzzel. Tevens een (terecht) wat karikaturaal beeld van het topsegment van de kunstmarkt.
5. The Revenant – drie uur lang op de grens tussen leven en dood. De aanval van die beer is onvergetelijk, en wat denkt u van overnachten in een dood paard?
6. The Neon Demon – eten of gegeten worden in de oppervlakkige fotomodellenwereld, gevat in übergestileerde beelden.
7. One More Time With Feeling – in (stemmig) zwart-wit en (overbodig) 3D gefilmd opnameproces van Nick Cave's elpee Skeleton Tree, getekend door de moeizame verwerking van de dood van 's mans 15-jarige zoon. Daarna klinkt die rommelige, half affe plaat niet per se beter – maar wel voelen we 'm meer. 
8. La Abrazo Di Serpiente – cultuurclash in het Amazonegebied: kolonist versus nobele wilde indiaan in verbluffend fraai zwart-wit.
9. Neon Bull – poëtische film over het harde leven rondom een rondreizende rodeo op zijn Braziliaans. Stieren worden omgetrokken; hengsten áfgetrokken...
10. Gimme Shelter – klassieke rockumentary uit 1969 over een gratis openluchtconcert van the Rolling Stones voor 300.000 (!) hippies. Nul voorzieningen, wagonladingen drank en dope, een gewapende gek en de Hells Angels bij wijze van security... dat kón niet goed gaan. Ook bij de zoveelste herziening een verbijsterende film.   
   

CONCERTEN
1. Anna von Hausswolff @ Bitterzoet – douze points! Op de avond van het Eurovisie Songfestival waren wij in de ban van deze Zweedse sirene en haar afwisselend etherische en loodzware mix van gothic, drone en folk.
2. The Ex & Friends @ De Ruimte – feestelijk concert ter gelegenheid van de (her-)opening van het restaurant annex impropodium te Amsterdam-Noord. Het enthousiaste publiek brak de zaak zowat meteen weer af...
3. King Champion Sounds @ De Groote Weiver – elpeepresentatie van Ajay Saggar’s ‘big band’ in het gezelligste zaaltje van Wormerveer en omstreken. Ook met Deutsche Ashram en Mrs Pilgrimm.
4. Carla Bozulich @ Occii – samen op één avond met Lydia Lunch in Amsterdams leukste venue, de Occii aan de Amstelveenseweg. Carla kwam, zag en overwon met slechts een bas, wat effecten en Die Stem.
5. Panoptikon @ Popinn Park – spannende houtje touwtje-soundscape van Portugese makelij tijdens een uiterst intiem concert voor zes (!) bezoekers, zomaar op een zondagmiddag in Amsterdam-Oost.

PLATEN
1. The Dwarfs Of East Agouza: Bes – doorjakkerende krautrock met stekelig gitaarspel. Uit Caïro.
2. Swans: The Glowing Man – alweer twee uur aan monolithische, bezwerende noiserock met sjamanistische kwaliteiten en zo nu en dan een 'hemelse' passage. Ietsjes minder indrukwekkend dan voorganger To Be Kind, maar dát was dan ook een meesterwerk.
3. Deutsche Ashram: Deeper And Deeper – Galmende droompop met vette knipoog naar Cocteau Twins en andere jaren '80-helden. Sfeertje meneertje.
4. Brian Eno: The Ship – een ‘hoorspel’ over het lot van de Titanic. Duistere soundscapes met door de elektronische mangel gehaalde zang en een opmerkelijk positieve finale.
5. Josephine Foster: No More Lamps In The Morning – live in de studio opgenomen, charmant rammelende liedjes vol folk-invloeden uit allerlei hoeken en gaten. Weifelend gitaarspel begeleidt een stem als een zingende zaag.
...en op de valreep, want pas een week in huis: Esben And The Witch: Older Terrors – 'Zelden zo'n overrompelende plaat gehoord', zei de kenner. Juist!

inkijk in druk

Onze Inkijk-'afscheidsborrel', eergistermiddag in metrostation Wibautstraat, was tevens het moment waarop we onze Inkijk-brochure ten doop hielden. Het kloeke boekwerkje meet 21 x 28 cm en bevat een ruime selectie van een kleine honderd kleurenfoto’s van Inkijk-exposities op veertig pagina’s lekker stevig papier; de vormgeving verzorgden we zelf en de oplage is 300 stuks. Het boekje kwam mede tot stand dankzij een genereuze bijdrage van het GVB. Alle exposanten die ooit in de Inkijk hebben geëxposeerd of dat nog gaan doen krijgen van ons een exemplaar kado. Gewone mensen 'niet-Inkijkkunstenaars' kunnen een exemplaar bestellen: voor slechts zes euro sturen we het op in een stevige envelop. Stuur een mailtje en we berichten u hoe te betalen. Voor wie dat allemaal teveel gedoe vindt is het boekje ook online te bekijken.

kroniek van een uitgestelde dood

Het was een hartverwarmende 'afscheidsborrel' in/van Etalagegalerie Inkijk gistermiddag: de opkomst was verrassend hoog, de sfeer uitstekend. Min of meer op hetzelfde moment bereikte ons het bericht dat de renovatiewerkzaamheden in de metrostations aan de Oostlijn flink wat vertraging oplopen. De Inkijk in station Wibautstraat blijft daardoor nog minimaal drie maanden in gebruik, hetgeen betekent dat Domestic Verge van Annegret Kellner niet tot medio december maar nog tot en met vrijdag 6 januari te zien zal zijn, en er daarna nog minstens één andere tentoonstelling volgt. De Inkijk in station Weesperplein blijft zelfs nog tot 2018(!) Kortom: we zijn voorlopig nog niet weg uit de Amsterdamse ondergrondse…

nachtdieren

Galeriehouder Susan (Amy Adams)  |  Damien Hirst: Saint Sebastian (Exquisite Pain)

In de nogal bizarre beginscène van Nocturnal Animals – nu te zien in ‘s lands bioscopen – dansen enkele zéér obese dames-op-leeftijd. Afgezien van hun harmoniepetten en –laarsjes zijn ze geheel naakt. Gerimpelde rollen overtollig vet en talloze striae vibreren in slow motion over het scherm. Even later blijken het beelden uit een video-installatie die tijdens een vernissage in een uiterst sjieke galerie wordt getoond. Tussen het keuvelende kunstpubliek staan hyperrealistische sculpturen van diezelfde dikke dansmarietjes opgesteld. Het is alsof schilderijen van Lucian Freud als inspiratie hebben gediend voor beelden van Ron Mueck. Wat later komen – naast een voor de plot betekenisvol letterschilderij van Christopher Wool – ondermeer de Balloon Dog van Jeff Koons en Saint Sebastian van Damien Hirst in beeld. Al met al schetst couturier/regisseur Tom Ford een (terecht) wat karikaturaal beeld van het topsegment van de kunstmarkt. En het verhaal? Welnu, het zijn er twéé. Tesamen – en door, langs en over elkaar heen – zijn ze goed voor een even intrigerende als oogstrelende puzzel, maar ieder voor zich zijn die verhaallijnen bepaald niet origineel te noemen. De film combineert bekende ingrediënten tot iets nieuws – precies datgene dus waarmee kunstenaars als Koons en Hirst zo succesvol zijn geworden.

inkijk afscheidsborrel

de laatste expositie in Inkijk Wibautstraat: Annegret Kellners Domestic Verge

Als u dit blog regelmatig leest weet u dat het Gemeentelijk Vervoer Bedrijf (GVB) Amsterdam, na vele jaren uitstel, is begonnen met het renoveren van de metrostations aan de zogeheten Oostlijn. En dan weet u ook dat onze Inkijk-etalagegalerieën na die renovatie helaas niet terugkomen. Metrostation Waterlooplein is inmiddels gesloten, Wibautstraat volgt binnen enkele weken en Weesperplein staat voor halverwege 2017 op de rol.

Hoewel we dus nog enkele maanden te gaan hebben in station Weesperplein, voelden we een sterke behoefte om project Inkijk ‘officieel’ af te sluiten op de plek die ons het meest aan het hart ligt (en die daar het meest geschikt voor is:) metrostation Wibautstraat. In de opslagruimte naast/aan de Inkijkgalerie aldaar organiseren we a.s. zondag 11 december van 15.00 tot 20.00 uur een afscheidsborrel. Iedereen die ooit heeft geëxposeerd is uitgenodigd, maar ook toevallige passanten zijn welkom - die vormen immers ons publiek. En ook u, waarde lezer, nodigen wij uit om langs te wippen en met ons een drankje te drinken op ons bijna achttienjarige 'tijdelijke' project. De Inkijk is (bijna) dood, leve de Inkijk!!

Update 6-12: een terugblik op achttien jaar Inkijk op Trendbeheer.

collectors & big

Gabriel Lester @ Collectors View  |  Hans van Benthem & Christiaan Zwanikken @ Big Art

Het gebouw van de voormalige Diamantbeurs aan het Amsterdamse Weesperplein wordt verbouwd tot Capital C, een sjieke vest(ig)ing voor de ‘creatieve industrie’. Hetgeen betekent: werkplekken die een normale kunstenaar nooit van zijn leven zal kunnen betalen en trendy horeca (want daar hebben we blijkbaar nog niet genoeg van in Amsterdam...) Nou ja, beter iets cultureels dan weer een bank- of verzekeringskantoor of het zoveelste hotel, nietwaar? Tijdens het huidige Art Weekend zijn er twee uitgebreide tentoonstellingen te zien in een lekker rauwe, onaffe setting: de bouwvakkers hebben tot nu toe vooral sloopwerkzaamheden verricht; de plafonds liggen open; hier en daar is het stuc van de muren en alles wordt tamelijk provisorisch met bouwlampjes aangelicht - hetgeen de sfeer alleen maar ten goede komt.

Collectors' View, op de eerste etage, omvat een selectie eigentijdse kunst van Nederlandse kunstenaars uit zes private verzamelingen. Variatie troef: het gaat van ruige sculptuur (Folkert de Jong) via intrigerende videokunst (Florian & Michael Quistrebert) naar hele pure lichtkunst (Amalia Pica.) Heel fijn vinden we het grofmazige LED-pixelpaneel met kosmische stofwolken en sterrenstelsels van Gabriel Lester; erg spannend is een tweekanaals videoprojectie met vertraagde beelden van gecatapulteerde dooie vogeltjes (!) van Janis Rafa. Op de 3e tot en met de 6e etage zien we de expositie/kunstbeurs met ‘oversized kunstwerken’ Big Art. Ook hier is van alles te zien: sculpturen, installaties, (design-)lichtobjecten, schilderijen en fotografie... veel lijn zit er eigenlijk niet in en ook is niet alles écht groot maar who cares: er valt veel te genieten. Eén van de hoogtepunten vormt Nose Patrol van Christiaan Zwanikken: twee kinetische, deels low- en deels hi-tech apparaten die geurige rook produceren en die vanuit glazen cilinders (met geluid als van een kanon) naar buiten ‘schieten’. Zowel razend knap als heerlijk onzinnig. Wij zeggen: gaat dat zien! En als u dan toch op het Weesperplein bent, loop dan ook de trap van het metrostation even af richting onze Inkijkgalerie en pik de expositie Onderwereld even mee: PJ Roggeband heeft weer een aantal nieuwe elfletterige woorden toegevoegd.

de koning te rijks [alweer]

   Funda Gül Özcan  |  Takeshi Ikeda

Voor het zoveelste jaar op rij bezochten we de preview van het kijkfeest dat RijksakademieOPEN heet. Er lijkt dit jaar wat minder videokunst te zijn, wat meer schilderkunst, opnieuw het nodige high brow-spul dat ons boven de pet gaat en/of waar we ons de benodigde tijd niet voor gunnen, én – gelukkig – weer heel wat fijne ruimtelijke installaties. We noemen er hier drie, te beginnen met de forse ‘kijkdoos’ van Funda Gül Özcan, waarin op vernufige wijze allerlei iconische beelden achter elkaar op glasplaten worden gereflecteerd waardoor ze als hologrammen in het luchtledige lijken te ‘zweven’. Wolken, bliksemschichten, een waterval en een regenboog, maar ook een IS-vlag en een kwaadaardig starend oog komen samen in een fraaie maar ook verontrustende, ruïne-achtige setting. Matthijs Munnik, vorig jaar nog met zijn één van zijn hallucinaties opwekkende stroboscoop-installaties present in onze Lichtjaren-expositie in het Kunstfort te Vijfhuizen, doet het nu stukken rustiger aan met een werk dat nogal aan dat van James Turrell doet denken. Matthijs toont Luminal, een geheel witte ruimte waarin alle hoeken zijn weggewerkt en die daardoor een dimensieloze leegte lijkt te vormen. Dit ‘canvas’ wordt ‘beschilderd’ met gekleurd licht, van zachtgroene pasteltinten tot felroze. Zachte elektronische klanken dragen bij aan het gevoel dat we een soort bezinningsruimte zijn binnengegaan. Het verreweg mafste werk is van noise-fan Takeshi Ikeda: een constellatie van tamelijk extreme videoprojecties. De film waarin hij in een razend tempo ‘5643 kwaadaardige liedjes die je meteen weer moet vergeten’ uitkotst (!) is even hilarisch als ontregelend. We zeiden het al: een kijkfeest!

aankomst

vanaf linksboven met de klok mee: Arrival | Rudi van de Wint: De Tong van Lucifer | James Turrell: Breathing Light | Arrival

In Arrival, nu in de Nederlandse bioscopen, krijgt de aarde voor de zoveelste keer bezoek from outer space. Dit keer komen de aliens in gigantische, gitzwarte peulvormige ruimteschepen*. Hoogleraar linguïstiek Louise Banks (Amy Adams) krijgt van het Pentagon de opdracht om met de wezens te communiceren en uit te vinden wat ze komen doen. De militairen – en de kijker – krijgen een onderhoudend lesje in wat taal in essentie is: een stelsel van afspraken, gebaseerd op sociale codes. Taal bepaalt wie en wat wij zijn en ook wie en wat ‘de ander’ is – en dat loopt nogal eens uiteen**. Taal bepaalt in hoge mate hoe we onze existentie ervaren, dus naarmate linguïste Banks de taal van de aliens leert begrijpen gaat ze ook anders naar haar leven kijken. Arrival is een fijne filosofische film die tevens ongegeneerd sentimenteel durft te zijn. Science fiction meets Ludwig Wittgenstein meets melodrama, zoiets. Eén van de betere dit jaar.

*) Die ruimteschepen lijken aan de buitenkant opvallend veel op Rudi van de Wint's De Tong van Lucifer. De binnenkant is duidelijk geïnspireerd door het werk van lichtkunst-held James Turrell.
**) Ergens halverwege de film roeptoetert een woedende opiniemaker dat de overheid 'ons land weggeeft aan die enge vreemdelingen!’... Arrival is met momenten akelig aktueel.

expofilmpje

11letterdag

Morgen is het de elfde van de elfde. Vanaf 's ochtends elf minuten over elf zal getallengek PJ Roggeband van het Elfletterig Genootschap (wie kent het niet?) zijn expositie Onderwereld uitbreiden met nieuwe elfletterige woorden. Voor wie dat wil geeft de doorgaans goed van de tongriem gesneden woordfanaat enige tekst en uitleg over zijn ondergrondse expositie, zijn Genootschap, zijn weblogement (naar verluidt het breedste ter wereld) en zijn geplande Woordtopelf: een ranglijst met de elf meest opmerkelijke Nederlandse elfletterige woorden van 2016. (Grote kansmakers zijn alvast horrorclown en tuigvlogger, maar wie weet wat dit idiote jaar ons nog aan woordgekkigheid brengt.) Gaat dat zien & weest welkom!

PJ Roggeband @ Onderwereld | Vrijdag 11 november van 11.11 tot ca. 15.15 uur | Etalagegalerie Inkijk | metrostation Weesperplein

niet zomaar een art walk

PJ Roggeband geeft uitleg bij zijn installatie  |  Mrs Pilgrimm in de ondergrondse

Omdat een opening in de metro nu eenmaal niet kan, maar we onze Inkijk-kunstenaars toch een memorabel startschot van hun exposities willen bieden, sluiten we sinds vele jaren elk opbouwweekend af met een kleine artwalk. We lopen/fietsen/metroën met de dienstdoende kunstenaars en een select groepje genodigden langs de verschillende etalagegalerieën. Elke kunstenaar geeft daarbij een korte uitleg over haar of zijn werk. In verband met renovatiewerkzaamheden in/van station Waterlooplein, en daarmee het einde van de Inkijk aldaar, deden we gisteravond voor het eerst geen drie galerieën aan maar slechts twee. Vanwege diezelfde renovatie was dit tevens de allerlaatste keer dat we de kunstwandeling eindigden met een drankje en een babbeltje in onze benzinebar opslagruimte cq het voor publiek onzichtbare gedeelte van de Inkijk in station Wibautstraat; daar waar we ooit, in 1999(!), zijn begonnen. Speciaal voor deze gelegenheid (en oké, omdat ze toevallig in de buurt was) hadden we een muzikale entr’acte gestrikt: Sophie Williams oftewel Mrs Pilgrimm uit het Engelse Northampton. Met haar uiterst breekbare post-folk-liedjes op basis van stem, cello en een eenvoudig loop-effectpedaal gaf zij op fraaie wijze uiting aan het gevoel van melancholie dat ons overvalt bij de gedachte dat we binnenkort ‘onze’ Wibautstraat moeten verlaten. Maar ho eens even, niet te lang getreurd zeg: het ging op de eerste plaats om de aftrap van de zeer geslaagde exposities van resp. PJ Roggeband in Inkijk Weesperplein en Annegret Kellner in Wibautstraat. En dus was er, voor het laatst, weer die fijne afwisseling van serieuze art talk en jolijt op die rare ondergrondse locatie. We zullen dit gaan missen...

inkijk | inkijk

PJ Roggeband: Uitlaattuin  |  Annegret Kellner: Domestic Verge

Het moet ergens in 2003 zijn geweest dat een zekere PJ Roggeband bij ons aanklopte. Of we misschien van zijn diensten gebruik wilden maken? Hij was namelijk van het Elfletterig Genootschap en 'Polderlicht' vond-ie zo’n mooi elfletterig woord... Het heeft dus even geduurd maar nu is het zover: de man achter talloze illustraties, objecten en performances op basis van al dan niet zelfverzonnen elfletterigheden exposeert met ingang van dit weekeinde in onze Inkijkgalerie in metrostation Weesperplein. Zijn typografische installatie Onderwereld bestaat uit allerlei elfletterige woorden (scharrelapp, horrorclown enz.) die hem dit jaar opvielen. Deze woorden worden gepresenteerd in de vorm van ondermeer tekeningen en spandoeken, in de komende weken zo nu en dan aangevuld met korte performances. De expositie eindigt in de eerste week van januari, en dan zal zelfverklaard ‘getallenman & woordenboer’ Roggeband de zogeheten Woordtopelf onthullen: de elf meest opmerkelijke elfletterige woorden van 2016.

Eveneens dit weekeinde zal Annegret Kellner haar installatie Domestic Verge opstellen in de Inkijk in station Wibautstraat. Annegret werkt veel met kamerplanten die ze laat lijden en uiteindelijk sterven door ze bijvoorbeeld heftig door elkaar te schudden of tegen een muur te pletten. De gemartelde en gemangelde planten refereren aan de kwetsbaarheid en vergankelijkheid van het bestaan. Memento mori meets Intratuin, zeg maar. In de Inkijk zijn het geen echte planten die eraan moeten geloven, maar op groot formaat geprinte exemplaren die op gipsplaten zijn geplakt. Vervolgens zijn die gipsplaten – en daarmee de planten – op verschillende plaatsen geknakt. Ondanks de gehanteerde esthetiek is de pijn voelbaar... en passend, want in verband met de naderende renovatie van de publiekshal van metrostation Wibautstraat dienen wij onze Inkijk-ruimte halverwege december – na bijna achttien jaar – te verlaten. In volle bloei rigoureus afgekapt...

rondje napoli

Daniel Buren: Come Un Gioco Da Bambini (2014); Michelangelo Pistoletto: Venere Degli Stracci (1967) @ Museo Madre

Joseph Kosuth @ Metrostation Dante | Karim Rashid @ Metrostation Piazza Borsa

armando @ ontroerwoud

v.l.n.r. Wim Vonk, Armando en Marja van Putten

In navolging van talloze kunstliefhebbers, collega-kunstenaars, muzikanten, dansers, meutes schoolkinderen, halve zolen en een heuse Minister van Binnenlandse Zaken kwam gisterochtend de grote Armando een kijkje nemen in het CBK. We reden hem een uurtje rond op een geïmpoviseerde rolstoel, en onderwijl gaf Wim Vonk tekst en uitleg bij zijn Ontroerwoud. Het beviel Armando zeer wat-ie zag...

Stichting Polderlicht presenteert: Ontroerwoud – een project van Wim Vonk in CBK Amsterdam, Oranje-Vrijstaatkade 71 | 1093 KS Amsterdam
8 september t/m 22 oktober | woensdag t/m zaterdag van 11.00 tot 17.00 uur (donderdags tot 20.00 uur) | Gratis toegang – donatie voor optredende acts.

carla > lydia

Voor het derde jaar op rij deed no wave-icoon Lydia Lunch gisteravond de leukste venue van Amsterdam aan. Dit keer niet om met haar geweldige ensemble Retrovirus een selectie opzwepende nummers uit haar alweer meer dan vijfendertig jaar durende carrière te spelen, maar om ons – ondersteund/afgewisseld door de inventieve drummer Weasel Walther – op een spoken word-voordracht te trakteren. Omdat we normaal gesproken niet zoveel geven om songteksten en nog minder om stand up-poetry, waren onze verwachtingen niet bijster hoog gespannen. Het moet gezegd: het viel alleszins mee. Door een uitgekiend gebruik van galm- en noise-effecten genereerden Lunch en Walther voldoende muzikaliteit om de volle drie kwartier lang te blijven boeien. Veel interessanter vonden we voorprogramma Carla 'Evangelista' Bozulich. Gewapend met niet meer dan een vervormde basgitaar, een loop station en haar uitermate expressieve stem (oh ja, en een vent die voorzichtig de bekkens beroerde gedurende een deel van de set) werkte ze zich in een klein half uurtje door een vijftal even uitgesponnen als vage abstracte songs. Met een minimum aan instrumentbeheersing maar een maximum aan expressie wist Bozulich steeds meer spanning op te bouwen, die tot ontlading kwam in een zinderende uitvoering van Baby, That’s The Creeps (2006). Dit nummer alleen al was de bescheiden entreeprijs meer dan waard. De fijne eighties-dansplaatjes achteraf, het bier en het goede gezelschap deden de rest.